XLVII. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Silentii nostri ratio diuersa est, sed unus effectus. Me inpedit pontificalis officii cura, te Baiani otii neglegentia. Neque enim minus residem facit remissio animi quam occupatio. Nec mirum, si te illa ora totum sibi uindicat, cum ipsum Hannibalem fides certa sit bello inuictum manus dedisse Campaniae. Non illius caeli aut soli illecebram retinax aduenarum lotos arbor aequauerit et suada Circae pocula et tricinium semiuolucrum puellarum. [2] Neque ego te pingues ferias agere contendo aut uirtutem puto friguisse deliciis. Sed dum tibi legis, tibi scribis et urbanarum rerum fessus ingentem animum solitudine domas, amicitiarum munia nullus exequeris. Quin adripis stilum nostraeque in te adfectioni honorem mutuum facis? Nisi mauis auctoritatem pontificis experiri: multa nobis in collegio sunt deliberanda: quis tibi has indutias publici muneris dedit? Senties ius sacerdotis, nisi inpleueris ius amici. Vale.