AD AGORIVM PRAETEXTATVM.

XLIV. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Meretur diligentia in me tua, ut ea quae proxime laudi mihi fuerunt clam te esse non patiar. Credo indicium fecisse tibi Famam, quod parentem meum ruri atque in secessu amissae domus iniuriam decoquentem frequentibus suffragiis, denique oratoribus missis nouo honore senatus acciuerit. Qua causa ubi primum facultatem loquendi apud collegas adtulit dies, egit pater senatui gratiam ea facundiae grauitate qua notus est. Kalendae tunc erant quibus annus aperitur. [2] Breui interuallo, cum familiaris mei Trygeti filio praetorio candidato actionis operam spopondissem, animum religio conuenit, ut occasione destinati officii obirem munus adhuc a me patri debitum sed, ut dixi, ab illo senatui iam solutum. Ergo a. d. quintum Idus Ianuarias uerba feci in amplissimo ordine; quae ubi in manus tuas uenerint, ex tuo animo conicies iudicia ceterorum. Ego sub incerto examinis tui aliorum sententias occulendas putaui, ne te praeiudicio tanti ordinis uiderer urgere. Vale.

XLV. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Auctus sum gaudio, quod ualetudo tecum reuertit in gratiam; nam semper incolumitas tua uoti mei summa est. Nunc si diis uolentibus reconciliatae uires animi tui integrauerunt uigorem, facito epistulae tuae multiiugis paginis augeantur. Odi parsimoniam uerborum bonorum. Scribendi quippe breuitas magis fastidio quam officio proxima est. Nolo litteras stillantes de summo ore; illas peto quae arescere nesciunt, quae ex intimo pectoris fonte promuntur. [2] Memini breuitatem Spartanam laudi quondam fuisse; sed ego Romanis tecum legibus ago et, si ita uis, Atticis, quibus tantum decus a facundia fuit, ut mihi uideantur Lacones metu collationis in diuersum studia destinasse. Vellem plura, sed tuo modo conpungendus es. Simul cautio est mihi, ne te sermo multus offendat. Instituto igitur meo calcem pono, dum tuo pareo. Qua ex re intellegis eo te inuidiae et condicionis adductum, quasi a me pauca scribi uelis, nisi multa rescripseris. Vale.

XLVI. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Potui facere scripta conpendii, cum tibi germanus meus uerbis suis satisfacturus uberius uideretur quam meis litteris, sed in maiore lucro officia honesta quam otia muta ponenda sunt. Ergo neque tacito opus est, ut honor amicitiae mihi feratur accepto, neque omnia mandanda sunt litteris, ut illi ad narrandum aliquid relinquatur. Accipe tamen rerum capita et summas negotiorum quibus frater admonitus quaesita latius exequatur. [2] Conuenit inter publicos sacerdotes, ut in custodiam ciuium publico obsequio traderemus curam deorum. Benignitas enim superiorum, nisi cultu teneatur, amittitur. Ergo multo tanto ornatior quam solebat caelestis factus est honor. Expectare mihi uideris omnia quae supersunt. Titianus meus fungetur indicium, cui indulgentius narrandi quod uelis opera legata est. Edictum principum, nisi iam notum est, idem tibi adsertor expediet. Et iam statuas recepistis iisdem paene populi adclamationibus quibus amiseratis. Ride si libet. Vt rideas, afuisti. Plura desino, ne, qui strictim meliora detexui, amaris uidear inmorari. Vale.

XLVII. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Silentii nostri ratio diuersa est, sed unus effectus. Me inpedit pontificalis officii cura, te Baiani otii neglegentia. Neque enim minus residem facit remissio animi quam occupatio. Nec mirum, si te illa ora totum sibi uindicat, cum ipsum Hannibalem fides certa sit bello inuictum manus dedisse Campaniae. Non illius caeli aut soli illecebram retinax aduenarum lotos arbor aequauerit et suada Circae pocula et tricinium semiuolucrum puellarum. [2] Neque ego te pingues ferias agere contendo aut uirtutem puto friguisse deliciis. Sed dum tibi legis, tibi scribis et urbanarum rerum fessus ingentem animum solitudine domas, amicitiarum munia nullus exequeris. Quin adripis stilum nostraeque in te adfectioni honorem mutuum facis? Nisi mauis auctoritatem pontificis experiri: multa nobis in collegio sunt deliberanda: quis tibi has indutias publici muneris dedit? Senties ius sacerdotis, nisi inpleueris ius amici. Vale.

XLVIII. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Dii boni, quam nihil homini tutum atque exploratum est! Certe leuandi animi causa Baias concesseratis. Quis oculus fascinauit destinatam quietem? Paulina ergo cura communis extremum salutis accesserat. An uester pro illa tantus est metus, ut omne eius incommodum periculi instar habeatur? Quidquid horum est, spectare animo licet, quas aerumnas dierum, quas noctium uigilias duxeritis. Sic nati sumus, ut saepius aduersa fungamur. Fugiunt uoluptates et bonae cuiusque rei tam breuis usus quam leuis sensus est. Verum haec philosophorum disputationibus relinquantur. Nunc habitum laetiorem mentibus suadeamus, quando Paulinae nostrae ualetudinem rursus locauit in solido pax deorum. Vale.

XLIX. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Quaeris ut ciuis ad bonum commune genitus, quid super rebus anxiis uero proximum nuntietur. Certis indicibus secunda cognouimus; dehinc multi silentii suspicio sollicitis rumoribus locum fecit. Sed mihi opinionum talium quae sine auctore prodeunt nulla curatio est. Inpendio angor animi, quod sacrificiis multiplicibus et per singulas potestates saepe repetitis necdum publico nomine Spoletinum piatur ostentum. Nam et Iouem uix propitiauit octaua mactatio et Fortunae publicae multiiugis hostiis nequiquam undecimus honor factus est. Quo loci simus, intellegis. Nunc sententia est in coetum uocare collegas. Curabo ut scias, si quid remedia diuina promouerint. Vale.

L. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Ego quidem securus amicitiae tuae aequi bonique facio, si quid in me ab amante peccatur; sed tuos mores, quibus nihil desit ad laudem, dedecet officii neglegentia. Queri me opinaris, quod nihil scribas, et refellere mendacium paras, quia te aliquid scripsisse meministi. Ego uero minimum animi angerer, si taceres, prae ut hoc est, quod mihi et patri unas atque eas oppido breues litteras detulisti. Ita tibi ambo digni singulis paginis non uidemur? [2] Tui, inquies, honoris interfuit, ut iungereris parenti. Alia sunt, quae cum illo nobis uel communia opto uel paria; amor mihi meo nomine deferatur. Abstine igitur epistulis quae sunt instar edicti; facessat omne fastidium, ex quo nascitur cura conpendii. Sed longum de his loqui cautio est, ne tibi molestior sit prolixitas querellae nostrae quam mihi breuitas epistulae tuae. Quod superest, deos quaeso, ut nos plenos gaudii quam primum reuisas. Facile erit angustias scriptorum tuorum multiloquio repensare. Vale.

LI. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Statueramus in externis ad K. Oct. morari, sed labantis patriae nuntius destinata mutauit, cum mihi in communibus malis decolor uideretur securitas mea. Ad hoc sacri, pontificalis administratio curam de me et officium stati mensis exigit. Neque enim fert animus in tanta sacerdotum neglegentia sufficere collegam. Fuerit haec olim simplex diuinae rei delegatio: nunc aris deesse Romanos genus est ambiendi. Vos Etruria quousque retinebit? Iam querimur esse aliquid quod tamdiu ciuibus praeferatur. Sit licet ruris status mitior, non potest bene defrui otio, qui suis absentibus timet. Vale.

LII. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Orationem meam tibi esse conplacitam nihilo setius gaudeo, quam quod eam secunda existimatione pars melior humani generis senatus audiuit. Adiecisti sacramenti pondus et in bona uerba iurasti, ut qui scires in suspicionem gratiae uenire amantium iudicata. Nam ubi certa est amicitia, ibi fides laudis incertior. Ergo securus examinis tui nihil moror sententias ceterorum. Quid si adfuisses, tam bonae uoluntatis auditor? Ne ego digito, ut aiunt, supera conuexa tetigissem. Erit alias fortasse nobis optatior praesentiae tuae copia. Nunc testimonia epistulae tuae fruimur, tunc adiumento fauoris utemur. Vale.

LIII. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Otio et uenatibus gloriare. Est haec quidem iucunda iactatio sed ludo magis a te prolata quam serio. Nam remissa tempora et ab negotiis publicis feriata libris ueterum ruminandis libenter expendis. Aliis igitur dabis uerba, qui te congressu primore nouerunt. Ego actus, quos pernox et perdius curae tibi habes, tum cotidiana ingenii tui pabula de litterarum, quas mihi tribuis, sapore coniecto. [2] Nisi forte in siluis Apollinem continaris, ut ille pastor Hesiodus, quem poetica lauru Camenalis familia coronauit. Nam unde est haec in epistulis tuis sensuum nouitas, uerborum uetustas, si tantum nodosa retia uel pinnarum formidines et sagaces canes omnemque rem uenaticam meliorum oblitus adfectas? Quare cum scribis, memento facundiae tuae modum ponere. Rustica sint et inculta, quae loqueris, ut uenator esse credaris. Vale.

LIV. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Maestitiae meae solacium grande tribuisti. Nam ut dudum tibi fama fecit indicium, fratris obitu uulneratus continuo animi dolore discrucior: non mediocre tamen inter praesentes curas leuamen accepi, quod te conperi secundum communia optata saluere. Superest ut tu istiusmodi officiis frequentem operam digneris inpendere, quae perspicis medicinam quandam mihi infortunii et maeroris adferre. Vale.

LV. SYMMACHVS AGORIO PRAETEXTATO

[1] Scio germani amoris esse, quod suades. Sed reconciliatio eum requirit auctorem, quem habuit iniusta dissensio, ne noxam meruisse uideatur, qui abiuratas amicitias quasi nihil passus adfectat. Quare oblatam concordiam non refuto, <sed> sequestrata consideratione fortunae redeat in gratiam, qui mouit offensam.

Tibi pro nostra amicitia satis gratulor, cuius labor saluti publicae commodabit. De quo interim parcius loquar; res enim, quae ad omnes pertinet, nunquam uno teste contenta est et mihi magnopere conuenit ita meminisse gloriae tuae, ne uerecundiae oblitus existimer. Vale.