AD RICOMEREM

LIV. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Meus mos est semper adloqui praestantiam tuam. Qui tuus? Litteris abstinere. Facimus quod solemus: ego scribo, tu retices. Sed scio in amandis amicis maiorem uirtutibus tuis inesse constantiam quam in neglegendis epistulis uoluntatem, atque ideo animi tui securus cultum tibi debitum mente et sermone non desero, nequaquam reposcens ut scriptorum mihi uicissitudo respondeat, cum in amore reddatur. Vale.

LV. SYMMACHVS RICOMERI

[1] In suburbano praedio fouens otium sumpsi litteras tuas. Cur enim Romae te discedente remanerem? Ager autem, qui me interim tenet, Tiberim nostrum iuncto aquis latere prospectat. Hinc libens uideo, quid aeternae urbi in dies frugis accedat, quid Romanis horreis Macedonicus adiciat commeatus. Nam paene, ut recordaris, cessante Africa fames in limine erat, quam clementissimus et ad salutem publicam genitus imperator praeuenit indebitis alieni soli copiis. [2] Iam portum nostrum — conperi primus! — classis salutat; iam securitate saturamur; iam dicimus nostrum esse, quidquid ubique bono principi nascitur. Haec eo scribo, ut et domino orbis effectum beneficii sui nunties et ipse fructum gaudii communis usurpes. Ego paulo post abire longius paro, nec tamen dandis ad te litteris abstinebo. Erit cura nostris in urbe remanentibus et meum sermonem tibi per idoneos mittere, et mihi pari fide, quae scripseris, exhibere. Vale.

LVI. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Possem silentium tuum ferre patienter morem tuum cogitans, nisi me aegritudinis qua laboras dudum nuntius perculisset. Metuo igitur ne sollicita magis quam consueta cessatio sermonis tui munus impediat, atque ideo quaeso ut curas meas fraterno amore susceptas scriptis aut mandatis digneris absoluere. Nam cum sim cupidus litterarum, in secundis tamen pono solaciis, ut animus meus pro te anxius, si nondum epistulis, saltem nuntiis erigatur. Vale.

LVII. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Vltro in me arguo culpam silentii, si quando usum officii mei quaelibet dierum interualla remorantur. Nulla enim purgatio subpetilis, cum multum familiaritatis publico actui frequenter interseras. Sed idem qui peccatum uito desidiae, aeque in scribendo longus esse desino. Nam licet sciam animum tuum nequaquam obnoxium esse fastidio, aduerto tamen pro condicione curarum tuarum ponendum uerbis modum: quia ut desidenti prolixitas grata est, ita displicere non poterit breuitas occupato. Vale.

LVIII. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Amo et suspicio uirtutes tuas; sed accidit quod etiam amicus inuideam. Flauiano meo aliquamdiu solus frueris. Accipe planius quid uelim dicere: ad te migrauit, quidquid Romae optimum fuit. Et uobis quidem societas uestra dabit mutuum gaudium: mihi quid solacii erit? Quem et ille deseruit, et tu minus desiderabis, quia unus tibi pro utroque sufficiet. Vale.

LIX. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Alius fortassis existimet serum esse munus quod anni superioris consul exoluit: at ego sentio me atque alios, qui procul degimus, amicitiae fiducia ad hoc locorum esse dilatos, illis uero continuo satisfactum, quorum tamdiu memor esse non posses. Nam qui statim munificus est, ipsis quodammodo magistratus sui fascibus admonetur; qui ex interuallo reddit officia, testatur eos se maluisse differre, quorum obliuionem dies longior non posset obducere. [2] Videro igitur an se quispiam credat ordine aliis aut honore postpositum: ego me intellego pura adfectione praelatum. Neque enim satis amicus est, cui sollemme aliquid statim redditur; honestior est illa securitas quae putat sibi deforme non esse, si quid diu familiaribus debeatur. Quare uelim credas moram quoque ipsam mihi iucundam fuisse. Sic iudico, sic interpretor, quae dudum aliis ex more delata sunt, nobis amore seruata. Vale.

LX. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Optatus aduentus fidissimam mihi optulit facultatem officii deferendi. Nam dominus et frater meus Eugenius, cum mihi sui copiam praestitisset, sumendae epistulae beneficium rogatus adiecit: qua tibi honorificentiam salutationis exhibeo et obnixe deprecor ne me diutius silentio tuo suspensum esse patiaris. Vale.

LXI. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Dudum responsa tradideram, quae testarentur grata mihi fuisse amplissimi consulatus tui munera. Sed denuo nanctus Eugenii u. c. fratris mei copiam scripta duplicaui, haud ueritus ne fastidium tuum crearet sermo geminatus. Ex meo quippe animo metior amicitiam non posse sentire officiorum satietatem. Quamuis sint illa crebra et continuis similia, semper tamen ut rara et diu desiderata sumuntur. Huic opinioni meae fidem faciet adsiduitas epistularum tuarum. Insitum quippe est bonis mentibus, ut quae copiosa ex aliis optamus adipisci, ea ipsi largiter deferamus. Vale.

LXII. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Mandatis tuis perfunctus apparitor, ubi ad destinata peruenimus, testimonii nostri uacuus abire non debuit, praecipue ne studium circa me tuum male locatum putares, ni gratiam relatus sermo soluisset. Haue igitur dico et praemitto iam petitionem, ut, cum iter patriam relegere coeperimus, eluctandis difficultatibus adminicula uberiora decernas. Vale.

LXIII. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Otium patriae laeta peregrinatione mutaui. Nam iussu d. n. Valentiniani cum multis amplissimae curiae proceribus accitus ad uicem quietis domesticae fruor publicis gaudiis. Quod cum ad te posset fama perferre, dignius uisum est me indice nuntiari. Ipse ad respondendum benignitatem tuam moremque seruabis; siquidem litteras tuas non minus quam meorum conspectus et uerba desidero. Vale.

LXIV. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Quid mihi litterae tuae iucunditatis attulerint, tibi aestimandum relinquo, cui, si bene arbitror, uicissim meus sermo tribuit uoluptatem. Perge igitur, ut iam facere dignatus es, et amicitiam munerare adfectu religionis et adsiduitate conloquii. Ego in referenda uicissitudine par esse curabo. Nam qui ab alio poscit officia, sui quoque studii frequentem operam pollicetur. Vale.

LXV. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Scio praestantem animum tuum salutis meae et reuersionis indicia cupide, ut amicitia postulat, opperiri, et ideo expectationi tuae reuectus in patriam satisfeci, meque agere ex sententia atque esse memorem tuae circa nos humanitatis insinuo; simulque deprecor ut adfectionem quam mihi et praesenti dependere et absenti dignatus es polliceri, litterarum munere, quotiens usus tulerit, non graueris augere. Vale.

LXVI. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Nosse dignaris quanta sit in d. m. Flauiano pectoris mei portio. Amicitiam aduentantis amplectere, ut duos obliges. Ambo idem sumus; nam hoc dici a me patitur ille qui melior est. Plura scriberem, si aut tu diu uelles rogari, aut tanti uiri merita commendationem desiderarent. Ergo sat est, quod accepisti uoti mei indicia. Ambitu et labore non opus est, cum ex natura ueniat, ut a te moribus tuis proximus diligatur. Vale.

LXVII. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Firmum domesticum meum militiae stipendiis cum honestate perfunctum testimonio meo decuit adiuuari, ut faciliore aditu ad tuam notitiam perueniret. Porrige igitur, oro te, adiutricem manum legitima praemia ex more cupienti. Huiusmodi quippe ueteranis praerogatiua debetur, ut illis protectorum dignitas tamquam pretium longi laboris accedat. Quod Firmo incunctanter eueniet, si tuus fauor uota hominis ad consueta nitentis adiuuerit. Vale.

LXVIII. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Meritorum tuorum iusta ratio deposcit ut familiaribus litteris operam frequenter inpendam, expertus quippe non perire officia delata sapientibus. Fungor igitur salutatione quae sola curam testatur absentium, tuamque oro praestantiam ut amicitiae bonum, sicuti facere soles, et sermone excolas et mente custodias. Vale.

LXIX. SYMMACHVS RICOMERI

[1] Dominum meum et fratrem nostrum Flauianum celsum uirtutibus et honoribus uirum iustitiae tuae exsortem esse non patior. Merito pro hominibus eius, quae causa poscit, allego sciens sine tua auctoritate commissa, quae sub obtentu tuo a quibusdam scaeuis dissignata dicuntur. Vnde mihi maior fiducia posse rem grauiter uindicari, cum tua quoque fama pulsata sit. Querellae autem genus hominum eius suggestio, si iusseris, persequetur, quia multiplex iniuria modum epistulae familiaris excedit. [2] Non minora etiam filius inlustris uiri, et ipse iam honoris et meriti, in sua proconsulari possessione tolerauit, quae ad unius quidem pertinent noxam sed ad utriusque contemptum. Ergo ut mos est tibi, auditis eorum allegationibus, qui tuentur absentium facultates, primo famam, quae optimo cuique pretiosa est, tunc amicitiam fidei indicem, postremo leges, pro quibus excubas, dignare defendere, ut ad inlustrem uirum qui per absentiam suorum nescit incommoda, prius gratia beneficii tui quam suorum dolor et querella perueniat. Vale.