I. SYMMACHVS THEODOSIO SENIORI

[1] Etsi scio esse uirtuti cognatum pudorem, desideraui tamen in litteris celsitudinis tuae copiam maximarum rerum gloriae congruentem. Primo quod amicitia postulabat ut apud amantem tui naeuum iactantiae non timeres, dehinc quod aeque manu et ore promptus fidem gestorum tuorum debueras linguae honore dotare. Nunc me ad famas reicis et sinis aurem de te praebere rumoribus, cum tanti negotii dignitas parem testem requirat. Sed qui animi mei securus es meritum tuum uoci publicae credidisti contentus ueritate pro laude. [2] Ergo Africa reualuit ex morbo sane inuictorum principum medente consilio, quorum remedium tu fuisti. Solent enim qui medecinam callent, cum iam forti usu in magisterium prouehuntur ac fiunt artis emeriti, proximis imperare et feriata manu curationem iuuare praeceptis. Tua igitur palma laus temporum est: de qua ego piene et indulgentius loquerer, nisi obsequerer singulari uerecundiae tuae et mihi oppido praecauerem ne laudatus proxime ab excellentia tua feneratam gratiam uiderer retulisse. [3] Hoc est quod aiunt: «Mutuum scabere mulos». Cui prouerbio ne uidear esse confinis, praeconia uirtutum tuarum presso dente restringo praeclarae conscientiae tuae pendendum relinquens quid uel ipse merearis cuius ductu prouincia mihi amica respirat, uel quid ego tibi debeam cuius fama sub tali teste numquam succumbet inuidiae. Vale.