LIBER DECIMVS

I. SYMMACHVS THEODOSIO SENIORI

[1] Etsi scio esse uirtuti cognatum pudorem, desideraui tamen in litteris celsitudinis tuae copiam maximarum rerum gloriae congruentem. Primo quod amicitia postulabat ut apud amantem tui naeuum iactantiae non timeres, dehinc quod aeque manu et ore promptus fidem gestorum tuorum debueras linguae honore dotare. Nunc me ad famas reicis et sinis aurem de te praebere rumoribus, cum tanti negotii dignitas parem testem requirat. Sed qui animi mei securus es meritum tuum uoci publicae credidisti contentus ueritate pro laude. [2] Ergo Africa reualuit ex morbo sane inuictorum principum medente consilio, quorum remedium tu fuisti. Solent enim qui medecinam callent, cum iam forti usu in magisterium prouehuntur ac fiunt artis emeriti, proximis imperare et feriata manu curationem iuuare praeceptis. Tua igitur palma laus temporum est: de qua ego piene et indulgentius loquerer, nisi obsequerer singulari uerecundiae tuae et mihi oppido praecauerem ne laudatus proxime ab excellentia tua feneratam gratiam uiderer retulisse. [3] Hoc est quod aiunt: «Mutuum scabere mulos». Cui prouerbio ne uidear esse confinis, praeconia uirtutum tuarum presso dente restringo praeclarae conscientiae tuae pendendum relinquens quid uel ipse merearis cuius ductu prouincia mihi amica respirat, uel quid ego tibi debeam cuius fama sub tali teste numquam succumbet inuidiae. Vale.

II. GRATIANO AVGVSTO

[1] Scio amore factum quo summates uiros plerumque dignamini ut sacrae orationi uestrae lector adhiberer. Sed cum intellego sermonem illum praenitere omnimodo rescriptis aliis quaecunque ad hoc locorum senatus audiuit, me quoque arbitror pluris habitum esse quam ceteros. Magnis enim negotiis itidem ut magnis comoediis edecumati adponuntur actores. Non idem honor in pronuntiandis fabulis Publilio Pellioni qui Ambiuio fuit neque par Aesopo et Roscio fama processit. [2] Quare, optimi principes, quae in me bene consultatis ut diuinitus oblata complector. Laus tua, domine Gratiane, officium est meum, quoniam ita animatus es ut, cum reip. medicinam facis, operam meae uocis accersas: tu nobis publicas turbas in tranquillum redegisti. Minimum restitit quin omnes occumberemus, tantum flagitii dissignauerant qui amplissimas potestates malis artibus possidebant. [3] Ferox ille Maximinus ob res secundas, incubator iudiciorum, difficilis decidendis simultatibus, promptus ineundis, capitali exitio cunctorum lacrimas expiauit. Nunc interlucet hoc homini: senatus ius antiquum obtinet, uiuere libet, natum esse non paenitet et ad salutem spectant omnia; nulli a paupertate discrimen est; resp. se in uetustatem recepit et de crepero in placidum mutauere animi, postquam uos ad uirtutem uerba fecistis. [4] Pari uigilia prospectum uidemus ut res annonaria satietati urbanae liberalius ingeratur, flandae monetae nequitiam decoquat larga purgatio, nullo iam prouincialis auri incremento trutinam spectator inclinet, mille alia quae, si persequi uelim, uestrae gloriae memor, meae infantiae inmemor deprehendar. Nam nemo prudens humanis uerbis corrupit oracula. [5] Igitur diuina mens tua, iuuenis Auguste, Romani nominis decus, uehatur curru eloquii sui. Nos in agendis gratiis humile reptamus socco magis idonei quam cothurno, postquam facundia res esse coepit imperii: nam, quod sciam, Musis in palatio loca lautia tu dedisti. Quae res prospere uortat uobis uestraeque pietati, quia fastus et otium fortunae grandioris uitia nihil memoramini. Mihi satis salutis est, cum ualetis. Felicitas uoto publico exorata praestabit ut clementiae uestrae, quanta est reddendi uoluptas, tanta suppetat copia negotiis promouendis. Vale.