XCVII.

[1] Solet bonis liuor obstrepere. Vt nunc speratum praesentiae tuae gaudium mihi subduxit inuidia. Hactenus uires suas in damna uoti communis intenderit: sic ero contentus quod me aduentus tui expectatione fraudauit. Ipsum te sospitem manere patiatur et tandem cum utroque nostrum redeat in gratiam. Instar beneficii erit, si mihi contingat de te ex uoluntate securitas. Vale.