LXXXVII.

[1] Summa tibi apud me laus et solida gratia est, quando ita adfectas amicitiae cultum ut nos litterarum honore digneris. Sed pars epistulae tuae quae laudem mihi adsignauit eloquii, sit licet nimis iucunda, minus tamen uera est. Non audeo scribere: mentiris et decipis, cum haec de me praedicas, sed illud potius: scio quod amore fallaris. Tu quemquam facundum uoces, uir in dicendo summarum partium cui sit patriciae dignitatis oratio? Ergo parce uerbis lenocinantibus et fuco oblitis et ad gratiam comparatis. Amicitiae nostrae forte conueniat ut talem uideri me ceteris cupias, pudoris tamen mei est ut minime ipsi talem me esse persuadeas. Vale.