XXXVII. SYMMACHVS AVSONIO

[1] Non frustra praedicant mentes hominum nitere liquido die, coacta nube fatiscere. Meus animus fidem fecit exemplo. Nam quotiens tibi ex sententia <fit>, uerbis quorum mihi alias supellex desit indulgeo. Quippe laetitia loquax res est atque ostentatrix sui; adeo magnae parti hominum nulla ab hoc morbo cautio est. Patere igitur me, quae ad laudes tuas pertinent, obloquentem, uir quantum hominum in terris est spectatissime, qui et summis copiis uigiliam pro meis rebus adniteris et amicitiam diligentia stabili perseueras. Si fides seria cuiquam fuit, tibi puto esse; quam plerique uerbo ostentant, opere deserunt. Quod genus nulli rei est, nisi ad loquendum. [2] Merito processus tuos in meo aere duco, quando iuxta magnae curae sum tibi atque cum maxime fui. Superest tamen aliquid quod huic in me studio adici uelim. Nolo memineris quod animo tuo aliquando suscensui. Amor fiduciam nutrit. Quid tam liberum quam amicitia? Negotiis plerumque adposita est expostulatio sine labe concordiae. Ita uerum est, quod hodie tibi gratias ago, ut illud non potuerim dissimulare, quod dolui. Cassa fide sunt, qui iugiter blandiuntur. Sed quid diutius ea retexo quorum te obliuisci uolo? Esto, ut es, benigna semper in me uoluntate, quod ego sperandum magis a te sentio quam petendum. Vale.