LXXVIII.

[1] Credo miraris quod adhuc crudo fortunae meae uulnere silentium ruperim. Haec solacia mea, his pascor, his recreor, etsi illa duco maiora quae mihi ex tuo pectore et sermone redduntur. Sed nolo tantisper a me exigas litteras longiores: breues sunt doloris indutiae et mox in miseras cogitationes recurrunt dissimulata paululum mala. Ergo tua potius redundet oratio quae et tibi laudem pariat seruatae amicitiae et mihi solamen adferat praesentis aerumnae. Vale.