LXXII.

[1] Alexandrum, sicuti loquuntur historiae, grauis momordit inuidia, quod Achilli fortissimo aeui sui Homerum praeconem Fortuna tribuisset. At mihi animus gliscit gaudio, quod euentus reip. prosperos parili tuo sermone ornasti. Vnde factum est ut nostris quoque obtutibus, qui procul agimus, quaedam gestorum facies subderetur. Quare et fortunae tuae gratulor, quae spectatorem te secundis rebus adposuit et facundiae quae talium negotiorum magnitudini orationis grauitate respondit. Caelestis nutus efficiet ut ornatissimo linguae tuae promptuario numquam desit materia talium nuntiorum. Vale.