LXXI.

[1] Quamuis relegere iter atque ilico parem rure decedere, hoc ipsum tamen breue interuallum diei uacuum esse litteris non patiar, primum ut officium scriptorum tuorum uicissitudine sermonis aequiparem, dehinc ut expetitas amicitias relatu gratiae intellegar munerari, postremo ut indicio aduentus mei pauxillum de te, si mox abire decreueras, residendi tempus obtineam. [2] Ob has causas epistulam uenturus ipse tamquam praesulem misi. Sed in his praecipua mihi fuit ratio non silendi quod prior uotum sanciendae familiaritatis habuisti. Vnde curare me decuit ne culpam fastidii contraherem dissimulando responsa. Atque mallem semper mea opera amicitias inchoari, tantum abest ut pigre et neglegenter accipiam munus religionis oblatae. Ago igitur gratias bonae uoluntati tuae et curabo sedulo officiis meis, ut credas potuisse me scribendi ordine praeueniri, diligentia animi non posse. Vale.