XXVI. AD AVRELIANVM

[1] Iuuat animum meum quod saepe mihi uitio uortis scribendi ad te neglegentiam. Amoris enim tui signum est uicissim desiderare quae praestas. Et tamen dissimulandi <...> destinatio tua uouerat. Contristauit me fateor nec tibi conueniens nec mihi sperata iactatio irriti beneficii. Ne quid igitur ingenua uerecundia <tua> simile rescriberet, malui premere mutum dolorem, nam inter absentes alterna epistularum decertatio plerumque ad odia procedit. Nunc redeo in usum simplicis stili gratus magis uoluntati tuae quam reus casui. Te oro ut iam desinas amicitiam meam quae nihil tibi indixerit oneris damnosam putare. Vale.