AD DECIVM

XXXV. SYMMACHVS DECIO

[1] Animum meum Campani litoris commemoratione sollicitas; sed nobis quoque in Praenestino rure degentibus non minus suppetit uoluptatum. Sint licet plures hominum sententiae quae maritimis montana postponant, ego tamen uitandis aestibus magis iudico nemorosa quam cultu aperta congruere.

[2] Adieceras ad inritamentum profectionis nostrae filium meum Flauianum breui tecum futurum. Huius ego praesentia iam diu defruor. Ex quo intellegis sortem meam multo esse potiorem; nam et conparationem loci utriusque in ambiguo conlocaui et societatem pignoris mei, qua maxime gloriabare, in fructum meum transtuli. [3] Ergo tu potius remetiri ad nos uiam mutata condicione deberes. Adde satietatem quam tibi adtulit copiarum longus usus; nam Campania, ut est absentibus desiderabilis, ita facile explet morantes. Sed de hoc non ibo longius, ne regioni illi quae nobis acceptissima est denuntiare, si uenero, fastidium meum uidear. Vale.

XXXVI. SYMMACHVS DECIO

[1] Nondum Neapolitanum litus accessimus uisuri arcem deliciarum tuarum, sed tamen omnia quae Tyrrhenus adluit nominis tui plena sunt. Quid multa? Successisti in famam Luculli. Quo magis miror ad alia te nonnumquam posse transire; nisi forte fastidio fugis copias et mutatione castigas satietatem. Sed nimium hactenus afuisti; puto iam parsimoniae diuturnitate conciliatum tibi desiderium copiarum. Quin ergo ad nos gradum promoues? Aut si libenter illic nostrae immoraris frugalitati, redeundum propere nobis est, quos non decet alienas adfectare delicias. Vale.

XXXVII. SYMMACHVS DECIO

[1] Voluptati mihi est quod uales. Sed quod Formiis nostris Neapolitana ora praefertur animaduerto tui non esse iudicii. In gratiam quippe praesentium non sententiam sed uerba mutasti, nisi forte rerum tuarum conlatio facit illud tibi esse iucundius, ubi fructus uberior est. Sed natura regionum suis meritis, non nostris quaestibus aestimanda est. Sed quid de hoc multa? Testabitur commoratio tua an ibi libentius otieris, cum in dubium non ueniat quod a me inuitus abscesseris. Vale.

XXXVIII. SYMMACHVS DECIO

[1] Iocari mihi uisus es, cum te scriberes obuia militum arma timuisse, credo, ne iter tuum in Campaniae longinqua sequeremur. Nam si ipse diu uersatus in castris nonnihil timoris expertus es, quid ego togae adsuetus amaritudinis incidissem? Sed non patior ut tibi ad moram prosit simulata trepidatio. Caret Appia tota militibus transuectis omnibus qui pacato Africae statu in obsequium diuini principis reuerterunt. [2] Quid quod etiam patria in rebus angustis uel opem bonorum uel societatem requirit? Neque enim praesentiam nostram sola prospera eius expectant; laudabilioris officii est participare dubia cum ciuibus. Sed iam spes melior Vrbis nostrae uultum serenat et alimonia interim prouiso fulta subsidio etiam frugis Libycae stipulatur aduentum. Vale.

XXXIX. SYMMACHVS DECIO

[1] Plerumque fors disposita conturbat; quod nunc mihi usu uenit, qui Etruscos uapores salubritatis causa adire non potui rebus retentus urbanis. Nulla igitur tibi per me indicitur mora: quin immo et hortor et postulo ut festinato itinere Romam reuisas reddasque nobis iucunditatem praesentiae tuae qua defrui in suburbanitate non contigit. Vale.

XL. SYMMACHVS DECIO

[1] Iamdudum curis publicis absolutus relegere iter potius quam auspiciis litterarum lenire amicorum desideria debuisti. Nam si tibi ualetudo ex sententia suppetit, quid causae esse dicam quod diu in Campania demoraris? An ut nos amantissimos tui diu defraudes his bonis quae in te solemus amplecti? Quin immo urbis nostrique reminiscere et, dum oportunitas aestatis inuitat, iter festinus usurpa, ut longa absentiae tuae damna tandem optato reditu sarciantur. Vale.

XLI. SYMMACHVS DECIO

[1] Quo abiit promissorum fides? Speranti mihi recursum tuum litteraria leuamenta tribuisti. Potuit iucunda nobis huius muneris esse perceptio, si nihil grandius spopondisses. An ueritus es deliciarum tuarum consularem uirum testem? Nihil egit haec cautio: oculis subtracta miracula auribus deprehendo. Nam ut quisque nostra offenditur parsimonia, te abesse suspirat atque in contumeliam conuiuii mei palam desideraris. Sciet haec senatus, audiet populus! Neque enim possum aliter ulcisci absentiae tuae iustum dolorem. Vale.