IV. SYMMACHVS PATRI

[1] Studium quidem Menippei Varronis imitaris, sed uincis ingenium. Nam quae in nostrates uiros nunc nuper condis epigrammata, puto hebdomadon elogiis praenitere; quod haec <et illa> aeque sobria, haec tamen castigata sunt, illa bono metallo cusa torno exigi nescierunt. [2] Et duriorem materiam, nisi fallor, adniteris. Ille Pythagoran, qui animas in aeternitatem primus adseruit, ille Platonem, qui deos esse persuasit, ille Aristotelen, qui naturam bene loquendi in artem redegit, ille pauperem Curium, sed diuitibus imperantem, ille seueros Catones, gentem Fabiam, decora Scipionum totumque illum triumphalem senatum parca laude perstrinxit: tu rutuuam proximae aetatis inluminas. Difficile factu est, ut honor angustis rebus addatur.

[3] Me quoque iubes uersibus tuis nonnulla subnectere. Haud ita Flaccus tuus praecepit in illis poeticae artis edictis, quorum hoc memini esse principium, ne humano capiti ceruix equina iungatur. Malo itaque tibi contumacia negati officii quam inprudentia promissi operis displicere. Plura de hoc coram loquemur, quando hanc epistulam sequi paramus aut consequi. Tu coepta perage et tam sollertis eloquii esto munificus: ego tibi ut linguae obsequia nego, ita aurium commodabo. Vale.