AD NEOTERIVM

XXXVIII. SYMMACHVS NEOTERIO

[1] Supra modum gaudeo redditum esse meritis tuis uetus debitum. Iamdudum enim rem publicam uirtutibus obligasti, quae nancta diuinae fidei principem sibi quodammodo consulatum quem tibi solueret impetrauit. Ad huius celebritatem uoto alacri cucurrissem, nisi diplomatis sacri tarda perlatio artasset interuallum dierum. Accessit hiemis contemplatio quae magno frigore et breuibus lucis horis moratur excursus. Meus tamen animus, meum gaudium tecum est. Ego solus dolere debeo quod mihi tantum bonum casus inuiderit; tibi et praesentium satisfaciet numerus et cultus absentium. Vale.

XXXIX. SYMMACHVS NEOTERIO

[1] Amicis nostris iusta cupientibus usui esse debemus, praecipue fratri nostro Alexandro quem iudicio probamus et amore conplectimur. Nunc licet noueris honorum desiderio non moueri, communis tamen uerecundia non sinit testimonio carere militiae, cum illi tribuni ac notarii dignitatem d. n. Valentinianus Augustus ante inruptionem tyrannicam sponte detulerit. Quaeso igitur ut praerogatiuam sacri testimonii te adnitente mereatur. Facile est enim ut sub tam pio gubernatore rei p. infortunia hominum saeculi uincat humanitas. Vale.

XL. SYMMACHVS NEOTERIO

[1] Inpatienter amicorum soleo perferre discessum, sed eos qui ad praesentiam tuam relicta urbe contendunt, ad me credo uenturos. Quid quod sequestrata adfectione inuideo tecum futuris? Soli enim bona praesentiae tuae capient, quorum communis mihi fructus esse deberet. Vtut est tamen ista condicio, fratres nostros Celsum atque Nicianum probabiles uiros non inuitus emisi, certus aliquid ad nos ex fabulis atque actibus tuis eorum relatione rediturum. Quos ut mature urbi studiisque restituas, uicissim de te postulo. Nam ni te hac petitione destimulem, uideor eorum peregrinationem non tuae detulisse reuerentiae, sed meo praestitisse fastidio. Vale.

XLI. SYMMACHVS NEOTERIO

[1] Cum sciam te animo esse placabili, recepi pro amico operam ueniae postulandae: neque enim sic a recto deuii sumus, ut te umquam moueri temere suspicemur. V. c. Epictetus causidicorum more prolapsus, dum uult inpensius placere suscepto, sanctum Sabinum probatum bonis omnibus incauto sermone perstrinxit. Ea res omnium uestrum quibus ille curae est, animos creditur asperasse, nec inmerito. Querella rectoris etiam praetorianas acuit potestates. Quid multa? Epictetus togae forensis honore priuatus est plurimis praeferendus, qui firmo patrocinio proteguntur. [2] Nunc illa clientium turba unius fortuito insultat errori; quod ne diu maneat, tua praestabit humanitas. Satis datum est correctioni, nunc ingenium tuum respice. Illud causa meruerit, hoc tribue lenitati. Scio inlustrem uirum praefectum praetorio his quoque litteris tuis prompte esse cessurum. Erit Epictetus u. c. etiam emendationis suae debitor, quem paulo inconsultum fecerat impunitas magna peccantium. Vale.

XLII. SYMMACHVS NEOTERIO

[1] Placuisse iudicio tuo amicum meum Drinnacium satis gaudeo; nam mihi quoque plurimum honoris accedit, quotiens sententia nostra concordat. Fruetur igitur uberrimo innocentiae suae fructu, mihi honestis carus officiis, tibi iustis negotiis adprobatus. Vale.

XLIII. Q. Cs.

[1] Qui amanti nugas suas et deliramenta committit, non debet formidare iudicium. Commendatur enim religione, quidquid culpari posset examine. Merito securus oratiunculam quam proxime in senatu habui ad te misi; de qua dominum meum fratrem nostrum Carterium tecum plene arbitror conlocutum, nam petitioni nostrae auditor interfuit. Et quamuis totius ordinis secunda suffragia cepisse uideamur, in te uno tamen summam testimonii conlocamus. Facito igitur me certum sententiae tuae et simul, quid rerum geras, pande cupienti, ut quod ex meis actibus uoluptatis accipies, tuorum mutua insinuatione conpenses. Vale.

XLIV. SYMMACHVS NEOTERIO

[1] Dissimulati officii obiurgatione morderis in epistula blandiore, qua tibi gratiam refero sermonis accepti. Licet cogitarem illa potius amica esse conloquia quae sponte tribuuntur, at in respondendo referri magis necessariam uicem quam deferri spontaneam scriptionem, ego tamen ita adfectus sum proximis litteris, ut nescire me fatear reddideris hoc munus an dederis. Verum tu cogita quid epistulae tuae iucunditatis habiturae sint, quas non admonitus exhibebis, cum hae quoque mihi admodum gratae sint, quas rependis ex debito. Vale.

XLV. SYMMACHVS NEOTERIO

[1] Facis, ut decet, quod otium meum scriptorum assiduitate solaris. Siquidem ex tuo amore coniectas, iucundum mihi esse munus quod ex tuo sanctissimo ac luculento ore proficiscitur. Refero igitur uicem magis ad testimonium gratiae quam ad aequiparandum officium quo me agnosco deuinctum. Sed hoc ipso arbitror digniorem me esse conloquio crebriore, quod hanc palmam tibi reddo quasi uictus fenore litterarum. Vale.

XLVI. SYMMACHVS NEOTERIO

[1] Venturum te ad communem patriam fama promiserat. Sperato gaudio gloriabar. Sed ubi dierum processu rumor intepuit, animaduerti mihi hoc genus superesse solacii, quod ad scribendi usum moremque remearem. Fungor igitur salutatione dicenda tuamque excellentiam quaeso ut mihi aduentum tuum pro litteris largiaris. Est enim causa uotiva, quae te debeat euocare, quaestorium scilicet munus filii mei, ad cuius officium te tuosque amor communis inuitat. Vale.