AD EVSIGNIVM

LXVI. SYMMACHVS EVSIGNIO

[1] Videro, quid iustitia temporum, quid causae nostrae bonitas, quid cura tua, si tamen tibi cordi sum, possit efficere. Ego in fratre meo Eusebio c. u. uotum seruatae circa nos moderationis amplector eiusque probitatem mente colo, sermone commendo. Et licet ille boni propositi praemium non requirat, nos tamen ei honestam uicem de tua amicitia optamus exsoluere. Feceris rem tam meae uoluntati acceptam quam tuis moribus consentaneam, si aduertat uir prudentissimus, quidquid mihi tribuit, id se omnium bonorum gratiae detulisse. Vale.

LXVII. SYMMACHVS EVSIGNIO

[1] Et temporum clementiae congruit et sancto ingenio tuo familiare est opis indigos subleuare. Hinc mihi fiducia oborta est pro fratre Stemmatio supplicandi, cui dudum cuncta dempsit inuidia fortunae praeter amorem bonorum. Neque enim potest ambigi, quid de optimo quoque mereatur, qui nuper a principibus inuictis, ne per indulgentiam liberaretur, accitus est magisque honore quam uenia fatum triste mutauit nec tam ereptus est quam desideratus. [2] Vnde spes certa est etiam principem nostrum lenitate uenerabilem iusti parentis et pii fratris exemplo supplementa meliora fortunae eius daturum, si modo uestra insinuatio iuuet exhausti senatoris oratum. Duo enim factu facilia sed ad gloriam praestantis magna deposcit, reddi curiae testimonio sacro et recuperatione modici argenti ab inopia uindicari. Haec ut fauor tuus aliorumque optimatium te hortante promoueat, interest boni saeculi cui laudem perennem pia facta conciliant. Vale.

LXVIII. SYMMACHVS EVSIGNIO

[1] Etiamsi petitio domestica et amica cessaret, publicus uigor iusto desiderio deesse non posset. Quid enim tam familiare iustitiae, quam ut circumscriptor clarissimae et laudabilis feminae parentis meae astutiae suae priuetur effectu, ne commodis inludat alienis prouincialium patronorum fretus auxilio? Quorum inpotentia conpulit, ut matrona litium fugitans ad iudicium praetoriani culminis conuolaret. [2] Res autem qua de agitur, eiusmodi est: ante paucissimos menses ille a parente mea horrea in Aquileiensi sita et clarissimae feminae propter longinquitatem itineris incognita tenui mercede conduxit, atque his ita abusus est, ut paruo licet tempore iisdem locis labem consulto intulisse dicatur. Hunc ubi saepe conuenit, ut conductione decederet, contemptu hominis et interuentu quorundam frequenter elusa est. [3] Nunc opis indiga geminum benificium uestri fauoris exoptat: primo ut inprobissimus inquilinus locorum detentione pellatur: dehinc ut habita deterioratae rei aestimatione sumptum iustae instaurationis agnoscat. Cum igitur aequa poscamus, credo confore ut utilitatibus parentis meae fauor uester adrideat. Vale.

LXIX. SYMMACHVS EVSIGNIO

[1] Benigne, ut mos est tibi, recursum nostrum misso apparitore iuuisti: quem progressus ad Appennini superiora dimisi adiecto officio litterarum, ut gratiam quam rebus aequare non possum, saltem uerborum honore conpensem. Quod superest itineri, spero praefata dei uenia sine labore peragendum. Minus enim molesta sunt, quae perueniendi spem proximam pollicentur. Vale.

LXX. SYMMACHVS EVSIGNIO

[1] Discedenti mihi curam legare dignatus es amicitiae congruentem, ut famae atque actibus tuis accommoda non silerem. Causa igitur postulante fungor iniunctis. Video enim basilicae pontisque rationem recte quidem Bonoso praesidali uiro esse mandatam, cui et uigilantia superest ad luminandas publicae rationis ambages et fides ad persequenda quae examen inuenerit; sed uereor ne ludificationibus res iniuncta frigescat obluctante eo quem socium discussionis accepit, atque ideo clam te esse non patior eo rem deduci, ut labes magna sumptuum publicorum studio certaminis occulatur. [2] Quid enim sibi uult ista coniunctio in ea praesertim discussione quae ipsum quaesitorem uidetur adstringere? Quare huic tantum parti adhibenda correctio est et ad unum quem sponte delegeris, inquisitionis summa referenda adiectis uestrae apparitionis auxiliis, quo minora officia fidem praebitorum uel inuectorum cogantur aperire. Probabit exitus, quantum reip. tua cura prospexerit, cum cohibitis sumptibus nouis consummationi operum satisfecerit summa reliquorum. Vale.

LXXI. SYMMACHVS EVSIGNIO

[1] Summo gaudio, quotiens scribis, adficior, et tum maxime, cum abest amaritudo querimoniae. Nunc stilus tuus ab usitata iucunditate dissensit. Arguebat enim falso iniquitatem quandam pignoris mei, cum quo tibi limitum nulla certatio est. Itaque litteras contra ius amicitiae ad eum missas repressi, ne amantem tui dolor iustus offenderet. Fuit autem matri eius cum procuratore tuo finalis in Sicilia quaestio, quam disceptatio non, ut scribis, Venusti, sed alterius rectoris absoluit. Ergo in utraque persona error suggerentis retectus eam pignoris mei exemit inuidiam. [2] Aduertis ergo pro singulari uerecundia tua, cui potissimum parti satisfactio debeatur. Et nihil de praesenti fortuna istius loquor, quae scribentem debuit temperare. Adde, quod pecuniarias causas usque ad detrimentum amicitiarum non oportet extendi. Sed quid haec pluribus? Posthac opto sermonem tuum placidiorem mereri et constantiam ueteris erga me obseruantiae tuae porrecto etiam in meos amore colligere. Vale.

LXXII. AD Q.S.

[1] Frequens usus ostendit et clara animi tui documenta testantur exempla uerae amicitiae de te esse capienda. Neque enim quisquam constantiam firmiorem familiaribus inpendit officiis, in tanta praesertim publicarum mole curarum, quae alterius studium possit hebetare, nisi obstrepentes necessitates adfectio fraterna superaret. Quod solum igitur uerecundiae conuenit, cedo praestantissimae religioni meque inparem referendae uicissitudini pudenter agnosco. Nec uereor ne diligentia tua tali laude lentescat; quin potius spero beniuolentiam tuam, si quid pleno potest adici, largiorem; quia bonis familiare est studia benigna cumulare, quorum gratiam sentiunt non perire. Vale.

LXXIII. SYMMACHVS EVSIGNIO

[1] Facio quod suadet humanitas, ut amicitiae tuae uiros bonae frugis adiungam. Horum unus est Felix honorabilis gradu atque exercitatione militiae, cui si quid amoris inpenderis, ad meam gratiam pertinebit. Vale.

LXXIV. SYMMACHVS EVSIGNIO

[1] Mirabar, quid esset rei, quod amicitiae obseruantissimus diu scribendis litteris abstinebas: sed epistulae tuae series indicauit quod tristium rerum index esse uitaueris, quas longiore silentio contineri nec religio familiaris nec communis causa permisit. Nam plerumque utile est in publicam proferre notitiam, quod uelis esse correctum, ut denuntiatione futuri periculi ad consulendum cunctorum cura moueatur. [2] Magna igitur necessitate futuri anni inopiam protestatus es. Quid enim spei reliquum est, cum prouinciis Africanis nec ad uictum tenuem frugum tritura responderit et adportata ex aliis terris semina uicinus annus expectet? Iure igitur ad aeternorum principum prouidentiam prouincialium sollicitudo confugit. Interea dum maior ab illis salubritas petitur, humanitas tua foueat exhaustos et tamquam particeps doloris alieni persuadeat laborantibus sibi accidisse, quidquid prouinciae pertulerunt. Ego ualeo, quamuis animus aeger bonum sanitatis ignoret, sed ut aliquid solaminis capiat, oro indulgentius scribas et me ad respondendum exemplo tuae adsiduitatis inuites. Vale.