LXI. AD Q.S.

[1] Tuentius tuus in utramuis aurem somnum capessat: nihil enim magna dignitas a paupere petit. Sit fortasse plerisque ipsa inopia grauis, habet tamen alieni oneris exceptionem. Adice, si placet, securitati eius sacerdotii priuilegium et unius hominis munimenta multiplica. Mihi uidetur ualidior esse omnibus uacationis remediis exhausta fortuna. [2] Sed uelim noueris quaesitores glebae senatoriae protinus adfuturos sperandamque Tuentii ueniam pleniorem, si fidem paupertatis eius exploratio ratam fecerit. Interea tutus prioribus gestis agat liberum. Nihil nouabitur post inlustris uiri Felicis pro illo iudicationem, modo ut allegatas dudum senatoris angustias adstruat examinis diligentia. [3] Nunc mihi tu amice obiurgandus es, qui cum uicina itinera perstrinxeris, flectere ad nos habenas longum putasti. Dedisset Hispania Romae posito morae ueniam: nouit enim summittere desideria sua cunctarum prouinciarum parenti nec ita auara est, ut nobis propria bona nolit ostendere. Quare fraudati gratia tua secundos amicitiae fructus sedulo postulamus: ut quotiens fors copiam dederit, legamus saltem quem uidere maluimus. Vale.