XXXIV. SYMMACHVS PROTADIO

[1] Magni sunt quidem fructus quos de litteris tuis capio, sed fiunt uberiores, dum communium fratrum manus transeunt. Singuli enim scriptis tuis de suo aliquid adponunt. Tibi igitur acceptum fero quidquid ex omnium ore conquiro. Sed rursus expende, quanto labore respondeam tot ingeniorum sublimium uarietati. Nam pares estis, nec tamen similes. Ergo non minorem mihi rependenda adferunt difficultatem quam accepta dulcedinem. [2] Hanc omnibus humanis gaudiis legem natura dixit, ut curae uoluptatem sequantur. Natae subolis primus parentes dies hilarat, mox pii metus breuem gratiam fugant: honor in exordiis laetus est, dehinc animos laborum aestus ingreditur. Longum fiat, si pergam similia contexere, et iam mihi ad ea deuertendum est, quae fas sit de tanto viro dicere. Temere iurasti. Mandari enim periturae chartae est, quae fas sit de tanto uiro dicere. Temere iurasti. [3] Mandari enim periturae chartae epistulas quereris et allegasti sacramento enorme iudicium. Itane me ludos facis, ut quae apud te incuriosius loquor, in aesculi caudices aut tiliae pugillares censeas transferenda, ne facilis senectus papyri scripta corrumpat? Et Marciorum quidem uatum diuinatio caducis corticibus inculcata est, monitus Cumanos lintea texta sumpserunt: tu etiam sericis uoluminibus Achaemenio more infundi litteras meas praecipis. [4] Magna sunt auctoritatis tuae pondera, nec possum gratiosum putare, quod tu iuratus allegas; sed dum me rursus inspicio, labascit fides et refragatur testimonio conscientia. Ita quod credibile persona iudicis facit, diffidentia respuit audientis. Tu igitur solus ambigua summouebis, si amorem tuum posthac parcius loqui de laudibus meis iusseris. Vale.