AD RVFINVM

LXXXI. SYMMACHVS RVFINO

[1] Suscensebam silentio tuo; sed postquam mihi indicium de fratris honore fecisti, uicit offensionem uoluptas, et in eam condicionem res rediit, ut ei agam gratias, quem pie obiurgare meditabar. Tu uero sub hac pactione, dum uoles, retice, modo ut postea bonis epistulis redimas stili tui ferias. O nuntium uoto tuo similem! Nullum decuit haec scribere nisi eum quem constat optasse. [2] Ne tamen propter gaudium quod de processu fratris adquiro, etiam iudicium tuum admodum colerem! Solus enim tibi uisus sum reparatis uirtutum praemiis posse gaudere. Sed quod ais exclusis inprobis spem bonis redditam, non ut insolitum uel inchoatum recens gratulor. Nam sollemne est d. n. Theodosio in suos exercere censuram morumque agere dilectum et singulos ut nouos semper expendere nec consuetudini condonare iudicium. [3] Inde est quod sincerissimos mores tuos benignius respicit, quos seuere et diligenter inspexit. Quid quod etiam longe intendit oculos et per immensum requirit uenas bonorum nullosque auidius trahit quam nihil desiderantes? Vt Flauianum meum atque ideo tuum nuper exciuit, quem adhuc uerecundia tegeret, nisi clara merita prodidissent. [4] Haec sunt, quae mihi pro tempore laetitia dictauit. Nunc ut amantissimum fratrem, uel quod est uerius, partem mei diligas, rogo sponte facturum. Ama in eo studia tua et quidquid agnoueris uirtutibus tuis proximum. Mihi ut est curae, quod a fratre discernor, ita solacio erit, si eum sciam uere in te Symmachum repperisse. Vale.

LXXXII. SYMMACHVS RVFINO

[1] Adhuc siles; sed loquacitas mea non cohibetur exemplo, et est otium mihi ad uerborum copiam nimis commodum. Nam ruri sum nec tamen rusticor. Tantum de ripa Tiberis — nam per fines meos fluuius elabitur — onusta specto nauigia non iam sollicitus, ut ante, de fame ciuium. Ex inopia namque publicus metus uersus est in gaudium, postquam uenerabilis pater patriae Macedonicis commeatibus Africae damna pensauit. Quem nunc omnes ut altorem generis humani deum diligunt. [2] Nihil enim passus est austris contumacibus aduersum Romam licere. Ergo de agri mei specula peregrinarum nauium numero transcursus, et gaudeo uictum populi Romani non fato prouinciarum sed uoto principis regi. Scio haec in aures eius esse uentura deuotione qua soles non occulere bonum publicum. Merito parcius loquar tuae facundiae relinquens, ut haec ornatius, si ita placebit, insinues, quae nos inculta ueritate narrauimus. Vale.

LXXXIII. SYMMACHVS RVFINO

[1] Iter, ut opinione metior, expedisti, quod solum tibi ad silentii ueniam suffragabatur. Nunc statiua requies stilo et animo tuo scribendi ad nos usum reformet, licet oris tui facultas, et cum uiam carperes, luculento potuerit adfatu sitim nostram rigare. Sed fuerit tibi aduersum culpam taciturnitatis de labore purgatio: nihil iam suffragii restat, cum tibi et facundia quae nec ante impediebatur supersit, et otium quod desiderabatur accesserit. Vale.

LXXXIV. SYMMACHVS RVFINO

[1] Sequor te litteris, quia mente et adfectione non desero; nec uideor mihi cito haec arripere solacia, cum adhuc apud nos recens iucunditas tua uigeat. Sentio enim bonorum separationem statim diuturnam uideri. Quod si, ut praesumo, etiam tuus animus expertus est, fac nouerim festinata scriptorum uice te quoque hoc interuallum dierum longum putare. Vale.

LXXXV. SYMMACHVS RVFINO

[1] Mos et ratio flagitauit ut mansurus domi ueniam de augustissimo principe imperati mihi itineris postularem. Excusationis causam litteris indicaui, quas fauor tuus molli aditu et blanda recitatione commendet. Nihil enim meorum sine boni cuiusque auxilio placeret. Rem loquor omnibus notam, mihi numquam tacendam. Hoc amici, hoc aemuli sciunt. Quorum alii gaudent esse apud te locum meritis, alii dolent non esse diuitiis. Vale.

LXXXVI. SYMMACHVS RVFINO

[1] Intellegebam non esse de nihilo, quod diu a litteris temperabas. Tandem patuit inpedito per aegritudinem uisu officiorum stetisse sollertiam. Itaque ego illo de silentio sollicitus probare me fateor, quod asperae nuntium rei usque ad sanitatis tuae gaudia distulisti, ne de te ante caperem exorti incommodi sollicitudinem quam securitatem remoti. Nunc quia tecum ualetudo in gratiam rediit, indulgentioribus paginis amicitiam munerare; alioquin cessantibus epistulis simile aliquid rursus timebo. Sed de hoc satis uerborum est. [2] Flauianum, pectoris mei dominum, tui socium, haerere animo tuo usque ad inproborum dolorem nimis gratulor, nam saepe apud me de tali amicitia gloriatur. Hoc ego futurum ante prospexeram uirtutes utriusque considerans, quarum similitudo concordiam fecit, et ideo plus gaudii quam miraculi capto teque oro ne quid in tales amicos fascino liceat. Ille enim mihi non est rogandus, cui aliud uelle non expedit. Vale.

LXXXVII. SYMMACHVS RVFINO

[1] Longo orationis ambitu commendentur incogniti; Seueriani autem c. u. merita annosae militiae probata documentis elaboratum testimonium non requirunt. Principem locum regendis praefecturae urbanae cohortibus nuper obtinuit, in ordinem senatorium lege transcriptus est. Restat ut post dignitatem curiae, quae honoribus maior est, etiam reip. prouinciali specimen sui praebeat; quod futurum arbitratur, si domini mei praefecti urbi super hoc litteras promptus adstipulator iuueris. Vale.

LXXXVIII. SYMMACHVS RVFINO

[1] Silentium meum de excessu ciuis emeriti lepidissimo argumento epistulae momordisti. Nam quid excogitari facetius potuit ad castigationem suppressi a me nuntii, quam ut Caelii montis habitator aduenticiis litteris Romana cognoscerem? Sed mihi iudicii tui spectata grauitas indixit religionem. Metui quippe tibi huiusmodi indicio laetus uideri. Scis humanitatis hanc esse rationem, ut parum probatis et ante discordibus ad uicem doloris quem mors incutere solet, reuerentiam saltem silentii deferamus. [2] Quare parce oblique stilo caedere, quod displicere auribus tuis timui; quin immo age circumspectioni meae gratias, quae tuis salibus locum fecit. Atque utinam saepe epistulas ioco scribas, quas negas serio. Quid auare uteris ingenii tui copiis? Vereor ne mihi posthac utilius sit mittendis litteris abstinere; nam proximam de te paginam offensione taciturnitatis elicui, et ideo praestabis forsitan culpae meae quod non reddis officiis. Vale.

LXXXIX. SYMMACHVS RVFINO

[1] Commendarem tibi Flauianum filium meum, nisi te uolente esset accitus. Nihil igitur tuo beneficio derogabo. Satis est iuueni meo ad argumentum grati circa te animi, quod de litteris parentis non requirit auxilium. Puto tamen conuenire pietati, ut me quoque eius nomine tibi fatear obligatum. Ex quo fiet, ut plura in eum congeras studii tui munera, pro quo tibi non unus obnoxius est. Vale.

XC. SYMMACHVS RVFINO

[1] Saepe mihi auctor laetitiae aut primus aut solus es; quaestorem antehac fratrem, nunc rectorem praetorianum litteris nuntiasti. In omnibus ergo litteris tuis magna aliqua gaudii mei causa est. Quid quod ipsa uerba luxuriant et animi tui alacritatem stili nitore testantur? Haec cum paribus officiis aequare non possim, uoto diuina conuenio, ut fortuna optimorum uirorum semper felicitati tuae grata sit. Vale.

XCI. SYMMACHVS RVFINO

[1] Probitate et honore pollentibus uiris nihil aliena addit oratio; sua enim luce conspicui precariis testimoniis non iuuantur. Qualis igitur quantusque sit dominus et frater meus <...>, in aperto est. Merito eius laudibus nostrum cedit ingenium. Hoc unum tamen praetereundum non puto summam mihi cum illo esse officiorum familiarium societatem; quae res tibi etiam minora merita plerumque commendat. Vnde arbitror ex abundanti promptam fore in eum praeclarae mentis tuae adfectionem quam illi et decus proprium et meae amicitiae praerogatiua conciliat. Vale.