XLV. SYMMACHVS SIBVRIO

[1] Vera res est, famam esse uelocem; sed dissentio a Mantuano qui eam putat in malis debere numerari. Nam quid hac praeclarius, cum laetis nuntiis rigat aures et mentem bonorum? Mihi certe oppido grata est, postquam purgationis tuae prima uexit indicium. Ruri eram maestus animi ob amissam parentem; eo me secuta fama curis quas de te gerebamus absoluit. Nec fides defuit. Ilico enim credidi uerum esse, quod noueram et tuae innocentiae et aequitati temporum conuenire. [2] Accesserunt etiam litterae tuae tam lepidae ac uenustae, ut in re iam cognita nouum mihi putarem de te gaudium nuntiari. Erat in illis fiducia conscientiae bonae sed cum laude iustitiae publicae. Nam et principibus maximis gratias ut absolutus egisti, et de sola fortuna ut innocens questus es. Verum quid ultra? Quando Romam, quando ad urbanum otium, quando ad legendi et scribendi solacia reuerteris? Spero uelociter; siquidem res postulat, ut tibi peregrinationis iniuria desiderium commendet quietis. Vale.