XV. SYMMACHVS NAVCELLIO

[1] Petis ut respondeam: litteris meis denuntiatio ista certaminis est. Sed unde mihi quamquam procedenti in annos graues senile illud et comicum quo tu ueteres aemularis? Nec tamen defrudet uoluntatem tuam stili mei desperatio. Quis enim pudor est uinci post confessionem? Illud quoque me ad rescribendum coegit, quod timui cessationis exemplo quandam tibi silentii formulam dare plusque in me rediturum fraudis aduerti, si tua offensio imitaretur tacentem, quam si ausus meus superiorem. [2] Aestimabis ipse quanto hoc tui amore aduersum uerecundiam meam fecerim. Interea, quod uales dulce est, quamuis adieceris cauto esse opus ne forte reditum nostrum aeui tui subita praeuortant. Nolo annos ad calculum uoces: fiducia salutis in uiribus est. Quas cum uitet expendere tutela morum tuorum, spera confecturos deos ut maneas uitae integer in metas quas ueterum definitio dedit saeculo. Vale.