XI. SYMMACHVS NAVCELLIO

[1] Sumpsi pariter geminas litteras tuas Nestorea, ut ita dixerim, manu scriptas, quarum sequi grauitatem laboro. Trahit enim nos usus temporis in plausibilis sermonis argutias. Quare aequus admitte linguam saeculi nostri et deesse huic epistulae atticam sanitatem boni consule. Dignum est ut haec ipsa apud te culpae confessio prosit mihi ad ueniae facilitatem. [2] Quodsi nouitatis inpatiens es, sume de foro arbitros, mihi an tibi stili uenia poscenda sit. Crede, calculos plures merebor, non ex aequo ac bono, sed quia plures uitiis communibus fauent. Itaque, ut ipse nonnumquam praedicas, spectator tibi ueteris monetae solus supersum; ceteros delinimenta aurium capiunt. Stet igitur inter nos ista pactio, ut me quidem iuuet uetustatis exemplar de autographo tuo sumere, te autem non paeniteat scriptorum meorum ferre nouitatem. [3] Non silebo alterum munus opusculi tui, quo priscas res publicas cuiusque nominis ex libro graeco in Latium transtulisti. Arma a Samnitibus, insignia ab Tuscis, leges de lare Lycurgi et Solonis sumpseramus: tuus nobis posthaec addidit labor peregrina monumenta quae iam sui nesciunt. Nunc uere civitas nostra populorum omnium parens facta est; docere enim singulas potest antiquitates suorum. Ipsa uero per se materia digna laudari quanto uerborum stellatur auro? Nescias cultu an rebus magis uoluminis honor gaudeat. [4] De mea aegritudine nequaquam te rumor fefellit, sed iam — modo mihi uenia dicti sit — conualescentiae portus aperitur. Carminum tuorum codicem reportandum puero tradidi, et quia eglogarum confusus ordo est, quem descripsimus, simul misi, ut et correctio a te utrique praestetur et aliorum quae nunc pangis adiectio. Vale.