AD NAVCELLIVM

X. SYMMACHVS NAVCELLIO

[1] Expectas a me litteras largiores. Delector iudicio tuo; laus enim est ingenii, cum desideratur ubertas. Sed uelim tibi uerborum copiam displicere. Nam quid agat, quo se uertat, ubi inmoretur cassa rebus oratio? Odi in paruo corpore longa uelamina. Illa uestis decenter indutui est, quae non trahit puluerem nec in humum demissa calcatur. Scribe ergo aliquid, quod rescribendo producam; quamquam religione decipior, qui tibi uberes epistulas audeo polliceri. Videro, quis sit futurus euentus sententiae tuae. Tu memento non electionem me tibi sed copiam spopondisse. Vale.

XI. SYMMACHVS NAVCELLIO

[1] Sumpsi pariter geminas litteras tuas Nestorea, ut ita dixerim, manu scriptas, quarum sequi grauitatem laboro. Trahit enim nos usus temporis in plausibilis sermonis argutias. Quare aequus admitte linguam saeculi nostri et deesse huic epistulae atticam sanitatem boni consule. Dignum est ut haec ipsa apud te culpae confessio prosit mihi ad ueniae facilitatem. [2] Quodsi nouitatis inpatiens es, sume de foro arbitros, mihi an tibi stili uenia poscenda sit. Crede, calculos plures merebor, non ex aequo ac bono, sed quia plures uitiis communibus fauent. Itaque, ut ipse nonnumquam praedicas, spectator tibi ueteris monetae solus supersum; ceteros delinimenta aurium capiunt. Stet igitur inter nos ista pactio, ut me quidem iuuet uetustatis exemplar de autographo tuo sumere, te autem non paeniteat scriptorum meorum ferre nouitatem. [3] Non silebo alterum munus opusculi tui, quo priscas res publicas cuiusque nominis ex libro graeco in Latium transtulisti. Arma a Samnitibus, insignia ab Tuscis, leges de lare Lycurgi et Solonis sumpseramus: tuus nobis posthaec addidit labor peregrina monumenta quae iam sui nesciunt. Nunc uere civitas nostra populorum omnium parens facta est; docere enim singulas potest antiquitates suorum. Ipsa uero per se materia digna laudari quanto uerborum stellatur auro? Nescias cultu an rebus magis uoluminis honor gaudeat. [4] De mea aegritudine nequaquam te rumor fefellit, sed iam — modo mihi uenia dicti sit — conualescentiae portus aperitur. Carminum tuorum codicem reportandum puero tradidi, et quia eglogarum confusus ordo est, quem descripsimus, simul misi, ut et correctio a te utrique praestetur et aliorum quae nunc pangis adiectio. Vale.

XII. SYMMACHVS NAVCELLIO

[1] Si tibi haec una, ut ais, frequentandi stili causa est, ut a me uicem sermonis excudas, magnum silentii nostri in litteris tuis pretium est. Vide igitur ne me ualidus a scribendo reuocet fructus tacendi, quia si saepe respondeam, fortasse plura remittes ut iam uictor optati. Mane ergo in proposito adsiduae scriptionis etiam post epistulam meam, quamuis malim reditum tuum quam paginas impetrare. [2] Sunt quidem illae Tulliano segmentatae auro, sed de praesentibus amicis bona plura sumuntur. Ipsa etiam uerba melius ex oris fontibus fluunt quam mandantur textis papyri. Quin ergo eluctatus longi otii cariem Caelium nostrum reuisas. Sat temporis Spoletio datum, bonae urbi et optimorum ciuium matri, intellegenti tamen quod nostrae curiae uiros usucapere non possit. Vale.

XIII. SYMMACHVS NAVCELLIO

[1] Binas ad me litteras pedisequus tuus detulit: fraudis arguerer, nisi totidem reddidissem. Vtrisque te rediturum Romam, si per annos liceat, spopondisti. Saepe numero idem scripseras; nihil iam moror syngraphas tuas. Iterare promissum fallaciae meditatio est. Scio lentos ad capessendum laborem senes fieri, sed quia crescunt uitia cum tempore, ingratis mihi adtrahendus, priusquam iustiorem ueniam faciat longior dies. [2] Nullam certe Nestor tertio aeui sui saeculo militiae uacationem poposcit, nec Achilli excusauit aetatis suae frigus senex monitor. Et certe haud multum itineris interiacet. Spoletium suburbanitas nostra est. Dum carmina tua ruminas, dum epigrammata oblatis lucis aut amnibus facis, fallitur doctis cogitationibus sensus laboris. Vale.

XIV. SYMMACHVS NAVCELLIO

[1] In meo aere duco, quod te adornare optatum reditum nuntiasti. Sed male metuo ne hoc studium tui negatio habitationis impediat; quam peto ut in bonam partem uoti erga te mei certus accipias. Deos enim facio testes has domus quarum alteram postulasti iamdudum a me hospitibus esse decretas. Quaeso igitur ut sacramento commodes fidem, qui uel animo tantum meo credere debuisses, et in aedes tuas festinus recurras. Siquidem domus, quae tibi prius ambitioso per aetatem iuuentae et habitanti cum liberis satisfecit, senilem moderationem distributis in alias domus filiis non debet offendere. Vale.

XV. SYMMACHVS NAVCELLIO

[1] Petis ut respondeam: litteris meis denuntiatio ista certaminis est. Sed unde mihi quamquam procedenti in annos graues senile illud et comicum quo tu ueteres aemularis? Nec tamen defrudet uoluntatem tuam stili mei desperatio. Quis enim pudor est uinci post confessionem? Illud quoque me ad rescribendum coegit, quod timui cessationis exemplo quandam tibi silentii formulam dare plusque in me rediturum fraudis aduerti, si tua offensio imitaretur tacentem, quam si ausus meus superiorem. [2] Aestimabis ipse quanto hoc tui amore aduersum uerecundiam meam fecerim. Interea, quod uales dulce est, quamuis adieceris cauto esse opus ne forte reditum nostrum aeui tui subita praeuortant. Nolo annos ad calculum uoces: fiducia salutis in uiribus est. Quas cum uitet expendere tutela morum tuorum, spera confecturos deos ut maneas uitae integer in metas quas ueterum definitio dedit saeculo. Vale.

XVI. SYMMACHVS NAVCELLIO

[1] Fortasse arguas diuturnum silentium meum. Nolo adplices hanc moram neglegentiae. Continuatio enim longi itineris obstitit. Tandem Formianum litus accessimus, quod mihi esset acceptius, si una loci istius uoluptate frueremur. Sed quia hoc per annos et ualetudinem tuam non licet, edoceri saltem mutuis litteris peto quantum corpusculo uigoris adieceris. Inesse enim tibi temperantiam ceteraque tuendae senectutis praesidia non ambigo. Vale.