IV. SYMMACHVS IVLIANO

[1] Decet ut litteras meas frequenter efflagites, nec tamen conuenit, ut de silentio graue quidpiam suspiceris. Oblitum me tui, quod in hanc diem silueram, censuisti. An ita uel mei animi fides rara est uel tui meriti angusta momenta sunt, ut huic de me opinioni locus esse debuerit? Quare amicitia communis plus accepit iniuriae ex tua suspicione quam ex silentio meo. Minus est enim necessitate officium deserere quam uoluntate praepropera iudicare. [2] Putas me sollemni genere defensionis leuare peccatum: «Diu afui, longa otia in secessu ruris exegi, tabellarii defuerunt». Haec etsi uera plerumque sunt, tamen adsiduitate detrita in inuidiam mendacii reciderunt. Meae occupationes ab usu remotae nihil mediocre protendunt, cuius rem familiarem noua incessit adfinitas contra rationem legum felicitatem temporum consensum parentum pacta maiorum. Sed reprimam me neque his querellis ulterius inmorabor, quas tabellarius, si ueritati amicus est, explicabit. Ita fiet, ut et tibi cognitio gestorum plena proueniat, et ego excusationem meam potius indicasse uidear quam dolorem. Vale.