AD SYAGRIVM

XCIV. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Laudentur incogniti, ut eorum merita in occulto sita testimonii splendor inradiet; mihi inpraesentiarum supersedendum est huiusmodi scriptione, ne incepti frustra sim, si fratrem meum Palladium spectatum bonis omnibus facundiae atque eruditionis adstipuler. Dehinc cauto opus est, ne inpar tanto uiro praedicatio neque eum, cui defertur, aequiperet et meam operam deuenustet. Quiesco igitur has partes et hoc unum persuasum tibi uolo, mereri facundiam Palladii ut doleamus, quod Vrbi negatus est, mereri amabilitatem eius ut, quod accitus est, gaudeamus. Vale.

XCV. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Quod nullas sumpsi litteras tuas, cum mihi a principibus aeternis legenda in concilio patrum delegaretur oratio, scio non fuisse fastidii tui. Nam bonae et exploratae amicitiae, uel si cesset officium, satis tutae aestimationes sunt. Propterea talionem referre uitaui ueritus, ne quod tu inuitus feceras, ego offensus crederer reddidisse. Longe enim diuersa condicio est fortuiti quam adfectati silentii. Res quidem una neglegitur, plurimum tamen refert, quis eam quasi occupatus, quis quasi iratus omiserit. [2] Sed de hoc satis habeo dictum.

Nunc, si me amas, uel quia me amas — nam referri mihi confido quod defero —, contestare apud inuictos principes gaudium meum, qui humanae uoci diuinas litteras crediderunt, quorum uictorias ex mei oris promptario senatus audiuit. Fac ueniat in mentem, quis ille mihi inluxerit dies, quo ego quasi ex media profectus acie auribus et animis omnium salutarem nuntium primus infudi. [3] Olim cum res Romana adoreae militaris potita est, Polluces gemini apud Iuturnae lacum proelii secunda uulgarunt. Eos quippe priscorum uoluminum fides tradidit, anhelis equis plenos sudoris et pulueris Fama belli post tergum relicta indicium adfectasse uictoriae. Idem nunc mihi sacro iudicio factus est honor. Ita quantum gratiae Castores adepti sunt, tantum principes praestiterunt. [4] Haec pro me copiosius et ornatius, quantum es linguae melior, apud auctorem beneficii prosequeris. Habes summam uoluntatis meae; cui si quid commendationis inspiraueris, ceteris ornamentis animi tui adicietur decus praesentis officii. Vale.

XCVI. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Studium, quod scribendis orationibus exhibebam, praemio laudis auxisti. Vetus quippe sententia est, artes honore nutriri. Quis autem tam cumulatus est honor quam palma dicendi? Ergo etsi intellego quod amore fallaris, titulum tamen praeclari testimonii albo calculo ueterum more signabo. Non enim mihi ex ore ieiuno tributa laudatio est, sed de facundiae penu boni iudicii fructus adrisit. Vereor indulgere uerbis praeconii tui, ne gratificandi operam mutuam credamur adniti. Vale et, ut es nostri diligens, religiosam obseruantiam perseuera.

XCVII. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Meae litterae, quoniam tibi acceptae sunt, crebrius commeabunt; nam, ut respondeas, non laboro, siquidem uidetur iniurium flagitare officia, quae sponte religiosus animus pollicetur. Vale.

XCVIII. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Dudum mihi nullus litteris tuis honor factus est. Quererer de silentio tuo, si de religione dubitarem; sed quia amicitia usu credita et expensa documentis a periculo suspicionis aliena est, intellego quidem per occupationes publicas inhibitam diligentiam scriptionum tuarum, uerum quaeso ut intermissum munus instaures. Stabit apud me gratia tributi officii, quasi nulla negati culpa praecesserit. Vale.

XCIX. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Si quando mihi apud amicum testimonii dictio est, cohibeo operam plus loquendi. Nam, quid religio agit, ubi desideratur oratio? Fero igitur ad te nudum de familiari meo Ponticiano sed fidele iudicium, quem nisi amore nostro dignum probassem, minime tuo traderem. Mens eius in aperto est, uita spectat ad laudem. Scis certe nunquam me faciliorem fauoris esse quam ueri. Horum omnium fidem confirmabis, cum in illo plura reppereris. Vale.

C. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Instaurant dolorem sera solacia et ideo mutuum silentium calamitatibus nostris praestare debemus, ne fortunae uulnera, quae cicatricem processu temporis ducunt, intempestiue contrectata crudescant. In alia potius sermo uertendus est, quae te ad curam sanitatis hortentur. Omnis quippe internus corporis dolor hiemali crescit iniuria ac, nisi iter apricis diebus et auris salubribus egeritis, male metuo ne uitium contemptus exaggeret.

[2] Nunc ea quae remedio adcommoda credidisti, uel quae nobis commendauit utendi exploratio, ad te misi inter uotorum summa constituens, ut remediorum talium necessitatem spontanea incolumitate praeuenias, aut si quae morbi reliquiae fuerint, ut his curationibus tergeantur. Satis autem muneris communi amicitiae dabis, si eam sollicitudinem, quae mihi ex aegritudine tua oborta est, prosperiore nuntio nihil moratus exemeris. Vale.

CI. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Video, consul amplissime, quantum mihi amor tuus honoris inponat. Iubes ut te adeam et coram defruar magistratus tui gaudio. Quo pacto istud possum negare, nisi ea religione ignoueris, qua uocasti? Nam, quid agam fortunae dubius, cum hinc inuiter ad obsequia honoris tui, hinc luctu amissi fratris inpediar? [2] Duae mihi simul personae dispares offeruntur. Qui fieri potest ut os unum contrariis adfectionibus induamus? Proinde animi aequus huius operis facito mihi gratiam. Fortunati sellam tuam laeto agmine prosequantur; auspiciis tuis quiuis fati integer amicus intersit: me sinito interim tempore aut ratione decoquere crudum dolorem. [3] Quid quod etiam parentes mihi in communi maerore solandi sunt? Quorum aerumna geminabitur, si illis tam inmature peregrinationis meae cura iungatur. Esto igitur promptus ad ueniam. Certe si putas arguendum esse, quod desumus, fortunae meae potius irascere. Illa iniecit manum, illa inuitum retraxit. Ita tibi non persuadeat, ut est eadem inpotens, me noluisse proficisci. Vale.

CII. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Mediolani te agere ante litteras tuas fama pertulerat, quae nihil ignorari de conspicuis uiris patitur. Sed quid iuuat desiderantes, quod peruectus in proxima nobis negaris? Aequius ferebam longinquam tui separationem; spes enim praesentiae tuae magno interuallo negata cessabat. Nunc expectationem nostram uiciniae facilitate sollicitas. Nec te excusare collegis interuentus Alpium potest eo quod iustior nobis ad querellam facta est uia, qua tibi ad ueniam causa deterior. Sed dolori meo faciendus est modus. Saltem posthac epistulae tuae Romam frequentent Hyblae aut Hymetti fauis iucundiores, quarum me in maximo fenore perceptio iuuat, solutio defetigat. Vale.

CIII. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Quidquid in praesentes muneris contulisti, officio eorum uidetur esse delatum; nos, qui consulatui tuo uaria occupatione defuimus, amicitiae honore adfecti sumus, non mercede praesentiae. Ago igitur tibi <pro> oblatione consulari gratias uberes sed pro bona mente maiores et, nisi uerecundia tua uerbis meis poneret modum, latius euagarer; atque ideo erit de hoc sermo interim parcus, memoria uero prolixior. Vale.

CIV. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Tuae equidem uirtutis est omnes, qui palatinis stipendiis enitescunt, iuuare praesidio; sed specialis a me uiro optimo Romano cura debetur amicitiae gratia, quae inter nos longa adoleuit aetate. Quare si quid testimonio meo tribuis, nolo dubites dignum esse quem diligas et quem maximis officiis munereris. Certe si examen de eo habere digneris, pronuntiabis meis litteris defuisse, quae in illius meritis inuenies redundare. Vale.

CV. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Ne me otiosum penitus arbitreris, committo erudioni tuae uigiliarum mearum testem libellum, quo nuper in senatu sustuli ciuium secunda suffragia. Vides quo praeiudicio anteuertam grauissimi examinis tui seueritatem. Non stili mei praetendo meritum, sed ordinis iudicatum. Communis mihi et auditoribus meis causa est. Scient omnes aut consensum tuae de nobis sententiae aut contumeliam suae. Vale.

CVI. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Posse me aliquid de uestris amicitiis aestimant. Hinc spes oritur amicorum meorum, quae Theophilo clarissimo uiro tuam opem de meo sermone promittit. Quid igitur eius commodo uelimus, in aperto est. Effice, oro te, ut eum fiducia mei non uideatur esse frustrata. Vale.

CVII. SYMMACHVS SYAGRIO

[1] Alexander uir ornatissimus sortitus prouinciam praesidalem putat honori suo incrementa praestari, si tuo amore potiatur. Quare desiderii sui me adsciuit interpretem, sciens apud te tantum loci esse litteris meis, ut haec commendatio maximi testimonii instar habeatur. Vale.