XCI. SYMMACHVS ANTONIO

[1] Dudum te, mi frater, silentio indulgere mirabar. Ea res inpendio augebat dolorem, quod ipse minime scribendi obseruantiam neglegebam. Simul atque accepi litteras tuas, animum subiit laetitia, querella deseruit. Amicitia enim cito sanatur officio. Tu quoque ita paginam melle eruditissimi oris obleueras, ut quaelibet offensa tamquam Lethaeo poculo mergeretur. Verso igitur stilo, gratiam fateor, qui expostulare meditabar, adiciens postulatum, ne unquam supersedere litteris perseueres. Quod si scribenda defuerint, mihi satis erit, ut tibi gratuler sospitatis. Vale.