AD PROBVM

LVI. SYMMACHVS PROBO

[1] Et tibi publicis negotiis occupato breues litterae demunt fastidium lectionis et mei officii adsiduitas, quidquid scribendum uidebatur, exhausit. Merito salutatione librata frugi epistulam necessario stringo conpendio. Alia est enim protestatio amoris, alia linguae ostentatio. Atque ideo mihi antiquior fuit obsequendi opera quam loquendi. Copiosi uidebimur, si abunde seduli iudicemur. Vale.

LVII. SYMMACHVS PROBO

[1] In praesentia, quantum satis uisum est amicitiae munerandae, cum tuas occupationes tum festinationem tabellarii contemplatus exhibeo; alias mihi et usus ueniae et cura non deerit epistulae longioris. Dii modo optata fortunent, salutem reipublicae in solido locent! Tum mihi uoluntas promptior erit et ad scribendum quae tu libenter accipias et ad legenda quae tu animo uacante rescripseris. Vale.

LVIII. SYMMACHVS PROBO

[1] Sit tibi animus aequus et patiens muneris imperati. Saepe usu uenit ut in secundos labores uirtus probata reparetur. Quid? Tu libenter Atilio factum putas, quod fascibus aratra mutauit et in medio sementis opere anhelos boues statuit rusticus magistratus? Quisque bonae frugis est, in publicum commodum uindicatur. Pone illas interim cogitationes felicis otii tui: quam bene urbana opera nouis fastigiis excitabam! Vbi ager noster, uel ille autumno omnis copiae ferax, uel ille hieme apricus, aut qui uere anni primus rosas humo exuit, aut qui sub aestiuo sole de nemore et fonte frigescit? Sed quid a proposito excidi? Dum medicinam facio querellis tuis, ultro desideranda suggessi. Esto, ut es, curarum omnium tolerans et debitam operam solue principibus, qui rationem magis meriti tui quam uoluntatis habuerunt. Vale.

LIX. SYMMACHVS PROBO

[1] Mones, ut amicitiae bonum scriptis frequentibus excolamus. Placet hortatio inuitatrix religionis et, ut uerum fatear, decus mihi est haec uoluntas tua: amor enim maximus plus requirit. Sed quod ais, me potius, qui sim uacuus publicae rei, istiusmodi uigiliam debere sortiri, aequum esse dissentio. Iamprimum quod homo licentis otii scrutari uices commeantium non laboro, tuus honor uecturam litteris, nisi inuenit, facit; dehinc quod mihi iners desuetudo oblimat ingenium, tibi inpigro iamdiu negotio leuatur usus loquendi. Ergo quo tu ad scribendum maiore copia, hoc ego dignior uenia raritatis. Satisne uidear his causis munitus in posterum? Memineris uolo, quidquid a me sermonis acceperis, obsequii esse, non otii. Vale.

LX. SYMMACHVS PROBO

[1] Scio te non fortunarum sed meritorum habere dilectum. Romanus familiaris meus aulicis etiam nunc paret officiis utpote sacri administer aerarii, sed instrumenta probitatis in quemuis usum publici honoris excoluit. Quare dignitas illi est promisca cum plurimis, honestas aequa cum paucis. Quod eo memorandum putaui, ut a te quoque pro ratione uitae, non pro gradu militiae censeatur. Fac periculum maximis in negotiis, fac in seriis remissisue muneribus: reperies hominis tectam fidem, patentem religionem, prudentiam liberam, uerecundiam liberalem. Cui ego propterea factum uolo, ut mei testimonii fides clareat, tibi amicus limatae probitatis accedat. Vale.

LXI. SYMMACHVS PROBO

[1] Ais te multiiugis necessitatibus inpediri, quo minus nauiter amicorum carissimos adloquaris. Notae rei cesset adsertio. Nam et qui procul absumus, curas ac uigilias tuas communis patriae copiis et satietate sentimus. Mutasti igitur officium, non negasti. Antiquior enim tibi fuit, ut esse debuit, salus ciuium quam salutatio. Nunc sane et desideramus et exposcimus litteras tuas largiter congesta fruge in proximae hiemis inpendium; quamquam scio necdum tibi hanc partem nimis tutam uideri. Nunquam enim securus est amor patriae et, quamuis magna remedia conquirat, semper illud putat inminere quod timuit. Vale.