3

[1] Scio [haec], inquam, haec, Vir perfectissime, neque me sciens fallo; et idcirco tantum abest ut me relictis docendi praecipiendique rationibus aptum atque idoneum putem, ut hoc ipsum, quod vel uno die atque una de re in foro dicam, veniam magis possim sperare quam gloriam. [2] Quamquam in hac oratione, Vir perfectissime, loci tantummodo insolentia, non dicendi novitate perturber, siquidem id postulo quod non modo contradicendo nemo audeat impedire, sed omnes potius quibus divina principum liberalitas, quibus urbis istius restitutio, quibus optimarum artium celebratio grata atque iucunda est, summo gaudio et favore suscipiant, ut Maenianae illae scholae quondam pulcherrimo opere et studiorum frequentia celebres et inlustres iuxta cetera quae instaurantur opera ac templa reparentur. [3] Ita quantum mihi trepidationis adfert locus, tantum relevat causa dicendi. [4] Quam quidem ego, Vir perfectissime, duas in partes arbitror dividendam, ut prius disseram quam sit ex usu et officio opus illud ad pristinam magnificentiam reformari, deinde qua ratione id possit sine sumptu publico, ex largitione quidem principum maximorum, sed tamen cum aliquo meo erga patriam studio et amore procedere.