5

[1] Existimare quidem de principibus nemini fas est. Nam et in vestibolo suo inquirentem repellit obiecta veneratio, et si qui intuentes propius adierunt, quod oculis in solem se contendentibus evenit, praestricta acie videndi facultate caruerunt. [2] Verum tu facis, principum maxime, ut patere videantur quae obstructa prius fuerant, qui tam optas totus videri quam ceteri recusabant. [3] Non terror obtentu est nec occultandis quae plerumque intrinsecus latent demorandoque adspectu ostentatio speciosa perhibetur. [4] Obtutus hominum benignus receptas, nec intuentem iniquus fulgor retundit, sed serenum lumen invitat. Nunc denique intellegimus quae desideranda in prioribus fuerint, postquam ea quae operta in ceteris veriti sumus in te reserata veneramur. [5] Igitur, ut facitis, beatissimi Caesares, per omnes paternarum laudum vias ite securi. [6] Non simplici quidem itinere numerosae eius virtutes ingrediuntur, sed omnia ad eundem gloriae exitum ferunt. Nullae cupiditatum deflexiones, nullus erroris anfractus, ut verenda progredientibus non sit dispendiosa revocatio. [7] Itaque maturiorem cursum instituistis qui moram considerandi itineris non habetis. [8] Sed mihi circumvento hac ipsa rerum copia, quae potissimum capessenda sit via, qui aditus fiat, incertum est: ita se multa offerunt specie paria, magnitudine congruentia.