10

[1] Spectavit ex edito monte Xerses navale certamen; Augustus aliud agens vicit apud Actium; fuit etiam qui sublatus in scalas invicem nexas concurrentes eminus vidit exercitus, ut nec interesset periculo et adesset eventui. [2] Ignava, inquies, sunt haec exempla, sed tuta; graviorque metus est periculi tui quam laetitia victoriae. [3] An non ipsi te, caesis fugatisque hostibus interfectoque etiam ipso eorum duce, comites et tribuni corripuere lacrimantes, amplexique illud tuum anhelum pectus, cruentas manus et quidquid de sanguine profundae caedis emerserat hinc atque inde clamarunt: «Quid egeras, imperator? In quae nos fata proieceras, nisi te divina virtus tua vindicasset? Quae haec est impatientia? Aut quo tibi manus nostras, si versa vice pugnas ipse pro nobis?» [4] Haec ego non dicerem, imperator, neque ab aliis dicta memorarem, nisi beneficio tuae lenitatis tutior esset nostra in verbis quam tua in armis audacia. [5] Nova enim quadam varietate naturae confusoque virtutum temperamento, idem es et in proeliis ferocissimus et parta securitate mitissimus.