18

[1] Iam de perduellibus ultionem non armis, non exercitu capitis, sicut hucusque fecistis; iam, inquam, fortunatissimi imperatores, felicitate vincitis sola. [2] Ecquid umquam Romani principes de felicitate sua praedicari laetius audierunt quam cum diceretur hostes quiescere, otiosos esse, pacem colere? [3] At enim quanto hoc est laetabilius ac melius quod de prosperitate saeculi vestri certatim omnium hominum circumfert<ur ore>: «Barbari ad arma, sed invicem dimicaturi! Vicerunt barbari, sed consanguineos suos !» [4] Tam innumeros vobis, tam novos ex omni hostium genere successus Fortuna suppeditat, ut iam mihi necesse sit illa quae initio separaveram rursus hic communi laude coniungere, dum tantorum eventuum quaero rationem: [5] felicitatem istam, optimi imperatores, pietate meruistis!