16

[1] Illud vero, non suggeratur licet, quoquo modo dicam ante quam desinam: tantam esse imperii vestri felicitatem <ut> undique se barbarae nationes vicissim lacerent et excidant, alternis dimicationibus et insidiis clades suas duplicent et instaurent, Sarmaticas vestras et Raeticas et Transrhenanas expeditiones furore percitae in semet imitentur. [2] Sancte Iuppiter et Hercules bone, tandem bella civilia ad gentes illa vesania dignas transtulistis, omnemque illam rabiem extra terminos huius imperii in terras hostium distulistis. [3] Etenim, quod ait ille Romani carminis primus auctor, «a sole exoriente usque ad Maeotis paludes», id nunc longius longiusque protendere licet, si qui hostilem in mutua clade vesaniam toto orbe percenseat. [4] Etenim ab ipso solis ortu non modo circa Maeotim, ac sub extrema septentrionis plaga, qua fervidum caput Danubius evolvit quaque horridus secat Alba Germaniam, [5] sed etiam sub ipso lucis occasu, qua Tingitano litori Calpetani montis obvium latus in Mediterraneos sinus admittit Oceanum, ruunt omnes in sanguinem suum populi, quibus numquam contigit esse Romanis, obstinataeque feritatis poenas nunc sponte persolvunt.