15

[1] Admonet me et temporis et loci ratio et maiestatis tuae reverentia ut finem dicendi faciam, quamquam de felicitate vestra tam pauca dixerim et tam multa restent. [2] Sed ecce suggerunt: «Adhuc potes dicere de salubritate temporum et fertilitate terrarum». [3] Re vera enim, sacratissime imperator, scimus omnes, ante quam vos salutem rei publicae redderetis, quanta frugum inopia quanta funerum copia fuerit, fame passim morbisque grassantibus. Vt vero lucem gentibus extulistis, exinde salutares spiritus iugiter manant. [4] Nullus ager fallit agricolam, nisi quod spem ubertate superat. Hominum aetates et numerus augetur. Rumpunt horrea conditae messes, et tamen cultura duplicatur. Vbi silvae fuere, iam seges est: metendo et vindemiando defecimus.