8

[1] Inde igitur proxime illa impatientia vestrae pietatis erupit quod vos nulla regionum longinquitas, nulla iniquitas locorum, nulla tempestatis asperitas retinere aut morari potuit, quominus ad conspectum vestri pervolaretis. [2] Neque enim illud progressio fuit nec itineris confectio nec solitis adminiculis usa properatio. [3] Quid simile concitus eques aut velivola navis? Divinus quidam impetus fuit, quo repente in eundem locum ab utroque solis adverso fine venistis; ipsos siquidem quos praemiseratis nuntios reliquistis, ipsam quae vos conata est praevenire Famam praevertistis, ut absque paucissimis qui vobis comites haerere potuerunt ceteri homines fortasse crediderint, quod dignum est maiestate vestra, diurna vobis et nocturna curricula utraque mundi lumina commodasse. [4] Sed removeamus istinc fabulas imperitorum, verum loquamur: vestra vobis pietas, sacratissime imperator, volucres dedit cursus. [5] Etenim cum nihil sit animo velocius, vos, quorum igneae immortalesque mentes minime sentiunt corporum moras, pervecti estis ad vos mutui desiderii celeritate.