1

[1] Omnes quidem homines, sacratissime imperator, qui maiestati vestrae laudes canunt et gratias agunt, debitum vobis conantur exsolvere (quis enim est qui possit implere?); sentio tamen a me [hoc] praecipue hoc piae vocis officium iure quodam sacrosancti fenoris postulari, ut exspectationem sermonis eius quem tuis Quinquennalibus praeparaveram hac gemini natalis praedicatione compensem, et dicendi munus quod tunc voti promissione susceperam, nunc religione debiti repraesentem. [2] Voveram autem, sacratissime imperator, longe infra spem honoris eius quem in me contulistis (unde enim vel tantam fiduciam mei gererem vel tam improbe concupiscerem, ut optare mihi quantum iudicio vestro sum consecutus auderem?); voveram, inquam, potissimum ut me dignatione qua pridem audieras rursus audires, siquidem apud tanti praesentiam numinis hoc ipsum mihi maximum dicendi praemium videbatur ut dicerem. [3] Gaudeo igitur, si fas est confiteri, dilatam esse illam cupiditatem meam. Neque enim orationis eius quam composueram facio iacturam, sed eam reservo ut quinquennio rursus exacto Decennalibus tuis dicam, quoniam quidem lustris omnibus praedicandis communis oratio est.