18

[1] Neque enim, si metu vestri lues illa solis Britanniae visceribus intabuit, idcirco nescimus quanto se alia furore iactasset, si fiduciam pervagandi qua patebat habuisset. [2] Nullo siquidem certo fine montium aut fluminum terminabatur quem dispositae limitis custodiae tuerentur, sed ubique, vanis licet ob virtutem felicitatemque vestram, magnis tamen terroribus imminebat, qua iacent maria quaque venti ferunt. [3] Recursabat quippe in animos illa sub divo Probo paucorum ex Francis captivorum incredibilis audacia et indigna felicitas, qui a Ponto usque correptis navibus Graeciam Asiamque populati nec impune plerisque Libyae litoribus appulsi ipsas postremo navalibus quondam victoriis nobiles ceperant Syracusas et immenso itinere pervecti Oceanum qua terras inrumpit intraverant, atque ita eventu temeritatis ostenderant nihil esse clausum piraticae desperationi, quo navigiis pateret accessus. [4] Itaque hac victoria vestra non Britannia solum servitute est liberata, sed omnibus nationibus securitas restituta quae maritimo usu tantum in bello adire periculi poterant quantum in pace commodi consequuntur. [5] Nunc secura est, ut de latere Gallico taceam, quamvis paene conspicuis litoribus Hispania, nunc Italia nunc Africa nunc omnes usque ad Maeotias paludes perpetuis curis vacant gentes. [6] Nec idcirco minoribus gaudiis feruntur dempti periculi meri<to> quod experiundi necessitate caruerunt, sed hoc ipsum et in administratione [vel] providentiae vestrae et in refectione fortunae impensius gratulantur, quod tanta illa vis nauticae rebellionis in vestigiis suis concidit. [7] Atque ipsam Britanniam, quae sedem tam diuturno sceleri praebuisset, constat victoriam vestram sola sui restitutione sensisse.