14

[1] Te, pater, ex ipso imperii vertice decet orbem prospicere communem caelestique nutu rebus humanis fata decernere, auspicia bellis gerendis dare, componendis pacibus leges imponere; te, iuvenis, indefessum ire per limites qua Romanum barbaris gentibus instat imperium, frequentes ad socerum victoriarum laureas mittere, praecepta petere, effecta rescribere. [2] Ita eveniet ut et ambo consilium pectoris unius habeatis et uterque vires duorum. [3] O felix in imperio et post imperium felicior! Audis enim profecto haec et vides, dive Constanti, quem curru [et] paene conspicuo, dum vicinos ortus repetit occasu, Sol ipse invecturus caelo excepit. [4] Quanto nunc gaudio potiris, quanta voluptate perfrueris, cum talem hunc filium tuum, qui te primus patrem fecit, in imperii tui possessionem idem pater, idem socer, idem imperator induxerit! [5] Haec est tua praeter omnes divos propria immortalitas quam videmus: filius similis adspectu, similis animo, par imperii potestate. [6] Inviderint licet nobis, nihil tamen auferre domui tuae Fata potuerunt: nec Maximiano filius qualis tu eras, nec Constantino pater deest. [7] Quin etiam ut omnibus modis tua necessitudo renovetur, rursus hic socer, rursus hic gener est, ut beatissimus imperator semper ex tua subole nepotibus augeatur.