previous next

12

[1] Quanta opus fuit tibi, imperator aeterne, providentia, quanta auctoritate ut subsidia rei publicae <iacentia> erigeres, exanimata recreares, dilapsa conligeres? [2] Mirabamur te post imperium esse privatum; multo magis mirum est imperium ferre post otium. [3] Solus hoc, ut dicitur, potuit deus ille, cuius dona sunt quod vivimus et videmus, ut habenas male creditas et currum devio rectore turbatum reciperet rursumque derigeret. Cuius simile tu, imperator, etiam facile fecisti. [4] Neque id mirum: non enim a te recessit imperium, et privatus licet dici velles, inhaesit tibi ingenita maiestas. [5] Omnes exercitus vestri omnesque provinciae requiescere te post tanta opera utcumque aequo animo tulerunt, imperare desisse numquam crediderunt. [6] Quid enim putas tibi, Maximiane, Iovem ipsum respondisse, cum tu ingenti animo diceres: «Recipe, Iuppiter, quod commodasti»? Hoc profecto respondit: «Non mutuum istud tibi tradidi sed aeternum; non recipio sed servo». [7] Statim igitur ut praecipitantem [ut] rem publicam refrenasti et gubernacula fluitantia recepisti, omnibus spes salutis inluxit. [8] Posuere venti, fugere nubes, fluctus resederunt, et iam sicubi adhuc in longinquioribus terris aliqua obversatur obscuritas aut residuus undarum pulsus immurmurat, necesse est tamen ad tuos nutus dilucescat et sileat.


previous next