14

[1] Talibus te pro utilitate ac dignitate publica rebus intentum averterunt in se novi motus eius hominis quem successibus tuis maxime favere decuisset. De quo ego quemadmodum dicam adhuc ferme dubito et de nutu numinis tui exspecto consilium. [2] Quamlibet enim merito pietatis tuae questibus arguatur, debet tamen sibi vox privata moderari, praesertim cum eum qui tibi ex tantis beneficiis tuis et tanto necessitudinum favore ingratus exstiterit adhuc contemplatio tui cogat ut quamvis irati revereantur. [3] Quid faciam igitur ut tam profunda vulnera suspensa manu tractem? Vsurpabo nimirum illa communia omnium facinorum patrocina, quae tamen plerumque etiam a sapientibus adseruntur, neminem hominum peccare nisi fato et ipsa scelera mortalium actus esse fortunae, contra autem deorum munera esse virtutes. [4] Gratulare, Constantine, naturae ac moribus tuis quod te talem Constantius Pius genuit, talem siderum decreta formarunt, ut crudelis esse non possis. [5] Illum autem non credo, cum venturus in lucem optionem vitae qua uteretur acciperet, sortem incurrisse fugiendam, quae multis hominibus iniustum et postremo ipsi voluntarium ferret exitium. [6] Vt enim alia mittam, hoc ipsum nonne fati necessitas tulit, ut ille pietati tuae hanc referret vicem, quem tu ab Vrbe pulsum, ab Italia fugatum, ab Illyrico repudiatum tuis provinciis, tuis copiis, tuo palatio recepisti?