5

[1] Dixi quam bene meritis Aeduis subveneris, imperator; sequitur ut dicam quam graviter adflictis. Qui locus nimium quantum plus mihi suppeditaret orationis, si fas esset audiente te rebus tristioribus immorari. [2] Vt igitur in praedicandis patriae meae <meritis> verecundia modum fecit ne adroganter insurgerem, ita in commemorandis eiusdem malis et meus dolor et tuarum aurium consuetudo cohibebit. Nihil enim libenter audis, nisi quo pro tuis gratuleris. [3] Sed tamen quaeso, imperator, iniunge patientiam sensibus tuis ut, quemadmodum praestantes scientia medici non aspernantur vulnera inspicere quae sanant, ita nunc tu paulisper audias Aeduorum labores quos sustulisti. Neque enim potes sine experimento misericordiae ad laudem clementiae pervenire. [4] Iacebat illa civitas non tam moenium ruinis quam virium defectione prostrata, ex quo eam novi census exanimarat acerbitas. [5] Nec tamen iuste queri poterat, cum et agros qui discripti fuerant haberemus et Gallicani census communi formula teneremur, qui fortunis nemini possumus comparari. [6] Quo magis, imperator, clementiae tuae gratias agimus, qui remediis sponte concessis fecisti ut, quod non poteramus iure petere, iuste obtinuisse videamur.