33

[1] Hae victoriarum gratulationes, nec minus uberes fructus reliquarum virtutum fuerunt. [2] Implicatam quidem atque obsitam Vrbem gravissimis malis evolverunt indefessa vis atque eximia fortitudo; sed quantum boni prudentia excogitavit, benignitas et clementia contulerunt ! [3] Quorum quid magis iuverit, difficilis existimatio est. Nam et calamitate obsessis finis est voti miseria liberari, et mox vacuitas miseriarum parum grata est, nisi laetitia consequatur. [4] Ita pro se quaeque officiis suis functae fortitudo et liberalitas imperatoris cumulatissimam Vrbis beatitudinem <iniuria> exhaurienda et congerendis commodis reddiderunt. [5] Facilior quidem, multo proclivior laedendi quam commodandi semper est via, vulnerare integrum quam sauciato mederi, dissipare apta quam divulsa componere; cessit tamen haec rerum condicio principi nostro. [6] Nam quidquid mali sexennio toto dominatio feralis inflixerat, bimestris fere cura sanavit. Sanavit, dico? Redintegratio status pristini permulcendo dolori satis est, non etiam arcessendae gratulationi; nec amplius postules quam ut eum sui non poeniteat qui solita <sedulitate> non modo id egit ut <res publica> recuperatis quae amiserat non doleret sed etiam ut novorum adeptione gauderet. [7] Praetereo privatim reddita omnibus patrimonia quos illa monstrosa labes extorres domo fecerat; praetereo, inquam, quia vix sufficit oratio facta publicitus explicare; quamquam, cum ex singulis sit coagmentata res publica, et quidquid in eam confertur ad omnes pro portione permanat et vicissim necesse est, quod singillatim omnes adipiscuntur, in commune rei publicae redundare.